راه توده                                                                                                                                                          بازگشت

 

 

مقام ریاست جمهوری
در قانون اساسی
حفظ خواهد شد؟

افسانه نگاهی

 

من می خواستم این چند نکته را برای شما بنویسم:
1- برخلاف تصوری که به آن دامن زده می شود، این رهبر جمهوری اسلامی نیست که قصد حذف مقام ریاست جمهوری از قانون اساسی را دارد. به دلیل ساده که او در 20 سال گذشته، همیشه پشت همین مقام پنهان شده و سیاست های خود را پیش برده است. بنابراین طبیعی است که بخواهد به همین شیوه ادامه بدهد. اما در عوض، این آقای مصباح یزدی است که نقشه حذف ریاست جمهوری از قانون اساسی را دارد. آن هم به این دلیل ساده که وی در همه این سالها نظرات خود را با صراحت درباره حکومت اسلامی اعلام کرده و جاده را هم آقای خامنه ای هموار کرده است. بنابراین اگر ایشان بتواند به رهبری برسد اولین اقدامش تغییر قانون اساسی و اولین اقدامش بریدن بند ناف مقام جمهوری از قانون اساسی است.


2- تمام درد حکومت و فرماندهان سپاه اینست که تاکنون هم جنبش اصلاحات و هم جنبش سبز که بصورت گسترده از درون آن شکل گرفت، مخالف اقدمات نظامی و مسلحانه است. این پرهیز از خشونت که دست نظامی ها را در ایران درپوست گردو گذاشته و روز به روز از درون خود آنها نیز نیرو می گیرد، با حوادثی که در لیبی و سوریه اتفاق افتاد مصمم تراز گذشته فاصله خود را از اقدامات خشونت آمیز حفظ خواهد کرد. خوشبختانه تمام رهبران شناخته شده جنبش سبز، حتی آنها که در زندان و زیر فشار و شکنجه اند، بر همین روش پافشاری می کنند. روشی که نظامی ها را به زانو در خواهد آورد.


3- بازی قدرتمندان دنیا همیشه این بوده که برای تحمیل یک طرح و برنامه ای به کشورها و یا مناطق جهان، شرایطی داخلی را در آن کشورها و یا مناطق چنان فراهم کنند که مردم خود به استقبال طرح و برنامه آنها بروند. در این مورد خودتان میدانید که حکومت ها نقش بزرگی دارند. منظورم سیاست های حکومت هائی است که زمینه موفقیت طرح های قدرتمندان جانی را فراهم می کند. یعنی مردم را آماده پذیرش طرح های آنها می کند. نا امنی یکی از اصلی ترین ابزارهای این آماده سازی مردم است. یعنی حکومت ها عامل نا امنی اجتماعی و نارضائی مردم می شوند و قدرتمندان به بهانه ایجاد امنیت و مقابله با حکومتی که نا امنی و نارضائی را به کشور آورده وارد عمل می شوند. نمونه افغانستان و عراق بهترین نمونه هاست. در چنین شرایطی است که مردم حتی قید آزادی های سیاسی را می زنند، به این امید که امنیت اجتماعی پیدا کنند. من بسیاری از فجایع ماه های اخیر در ایران را ناشی از همین سناریو می دانم. از فاجعه خمینی شهر تا یورش های خیابانی برای گرفتن زنان و دختران کم حجاب و تا ورود اوباش وابسته به حکومت به استخر شنای زنانه در شمال تهران. اینها را که در کنار بالا گرفتن سرقت و آدم ربائی و حتی راهزنی در جاده ها قرار بدهید، نتیجه همان می شود که برایتان نوشتم.

راه توده 323    20 تیر ماه 1390

بازگشت