هشت قطعه
از خوابگونه های
رحمان هاتفی

هشت قطعه از سروده های کوتاه و خوابگونه رحمان هاتفی که برای نخستین بار 14 سال پیش در راه توده منتشر شد و اکنون یکبار دیگر و بمناسبت سالگرد شهادت او در زندان جمهوری اسلامی و اشاراتی که علی خدائی در یادمانده های او کرده، یکبار دیگر منتشر می کنیم.
 

تقدیر

در عماق سایه ها و زیر زمین ها
که گهواره تقدیرم بود
پای پسرانم را
بی مژه بر هم زدنی اره کردند
و جهیز دخترانم را
- آفتاب گردان عفیف ترین فصل ها را
به سوغات بوزینه ها بردند
و "کاکلی" را در بهت عریان باغ
به دار آویختند.

پیوند

از قتلگاه تبسم
که مرگ مرا پیش از زادنم گواهی دادی
زادنم را بگو
که از قلاده و نجیرش تاریخ دیگری بسازد تبارم را
که خورشید محزون در حنجره اش
با رگ های بریده چنگ می نوازد
صلا بده:
بهم پیوند دهید اشکهایتان را
چندان که فلزی گردند
به دلیری خنجر
از جای پای شما
خرمن نسترن و خون می روید.

شکوفه قندیل

سواری که جان داد
نه از مرمر
که از تراشه خون بود
چلچله را بگو
شکوفه در قندیل یخ خفته
و آن سوار سبز پوش
که قوس قزح در رکاب اوست
در خم مبهوت جاده
جان داده

کجا؟

کجا ایستاده ام؟
کجاست قرن نسترن؟
کجاست آبشار شاپرک؟
کجاست پایتخت خلعت
من در کجای کوچه بزرگ ایستاده ام؟

امتداد من

زیستن با ناممکن
زیستن با رویا
با قصه
با سودا
و گلاویژ شدن با خورشید
واژگون کردن گور
و شبیخون به جهنم
به مرگ آباد
امتزاج من و روح گل سرخ
امداد من

بوسه

بوسه می زنم بر زخمهایتان
که آشیانه کاکلی هاست
ای بذرهای اژدها
کدام دست بلند
در محال ترین قله
شما را کاشت
و کدام صاعقه سیرابتان کرد

برای همه گونه ها

در سنگلاخ ها، برای پلنگ ها و شاپرک ها
می خواندی و می گذشتی :
مرا به باد بسپارید
مرا به ابر بگوئید
آواز با طنین خون در باد و ابر تکرار می شد:
جهان باید بوسه ای باشد
به شمار همه گونه ها
*******
آنکه رفته

آنکه می خواست شبنم بفروشد به سحر
و بپوشد به تن لک لک ها خلعت
آنکه می خواست بالش ها را
از پر آواز چلچله ها سیر کند
آنکه می خواست از قطره آب
بسراید باران
رفته اینک با لک لک ها
خفته اینک در باران
نقش بسته بر آب