آنچه درباره

کشتار در

مجله "چارلی"

گفته نشد!

یکاترینا پالگویوا- ساویستسکایا راسیا

ترجمه و تدوین- آزاده اسفندیاری

یکشنبه یازدهم ژانویه، در حالی که "پیترپوراشنکو" رئیس جمهور اوکرائین در مارش عزای پاریس بمناسبت کشتار ژورنالیست های فرانسوی شرکت کرده بود، نیروهای ویژه ارتش این کشور یکی از ایستگاه های برق رسانی شهر دونتسک "روسیه نو" را بمباران کردند. در اثر این بمباران تعدادی از خانه های مسکونی تخریب و دهها تن کشته و زخمی شدند. دو کودک نیز در میان کشته شدگان بودند.

در خانه دیگری که در ادامه بمباران ها تخریب شد یک دختر چهارده ساله، مادر و مادر بزرگ این خانواده کشته شدند. در اثر تبادل آتشی که بین مدافعان محلی و ارتش اوکرائین صورت گرفت، تلفات زیادی به طرفین وارد شد.

تخریب خانه های مسکونی و کشتارهای مردم بی دفاع در رسانه های عمومی جهانی انعکاسی نداشت، از آن جمله در رسانه های روسیه. تنها خبرگزاری کاخ کرملین گزارش داد که "پوتین" در مورد آتش  بس با "آنجلا مرکل" صدر اعظم آلمان تلفنی صحبت کرده است!

بمباران سنگین دونتسک زمانی انجام شد که رهبران بیش از پنجاه کشور جهان در رژه  پاریس برای همدردی و همبستگی با مردم فرانسه بدنبال کشته شدن دوازده روزنامه نگار، شرکت کرده بودند. یکی از قابل توجه ترین خبرها نشست مشترک "پوراشنکو" با صدر اعظم آلمان و رئیس جمهور فرانسه "فرانسوا الاند" ساعاتی پیش از راهپیمائی پاریس بود .

این رشته سر دراز دارد و مشکل بتوان آن را درک کرد. جنایت ارتش اوکرائین خلاصه در بمباران چند روز گذشته نمی شود. روز دوم ژانویه ارتش این کشور با شلیک توپ، خانه ای را در محله معدنچیان دونتسک در هم کوبید. کودک 9 ساله، "وانیا" که جلو در ورودی خانه مشغول بازی بود، برادر پنج ساله اش "تیموفی" و پدر آن ها مورد اصابت گلوله قرار گرفتند و " تیموفی" و پدر در جا کشته شدند و "وانیا" زخمی شد و زنده ماند. او در این حادثه دو پا و یک دست و یک چشم خود را از دست داد. پدر و برادر "وانیا" را به خاک سپردند و مادر او سعی بر آن دارد تا به او بفهماند که او دیگر انگشتی برای لمس کردن دست خود ندارد.

این نوع کشت و کشتارها و چنین جنایاتی از چشم خبر نگاران و رسانه های جهانی غایب هستند و دولت روسیه هم وجدان خود را با فرستادن کمک های انسان دوستانه آرام می کند.

بدین ترتیب، مردم دونباس، اوکرائین و روسیه انگشت به دهان مانده اند که جهان بخاطر کشته شدن دوازده روزنامه نگار در فرانسه سوگواری می کند، اما به روی آنچه در "روسیه نو " رخ می دهد چشم ها را بسته است.

البته نمی توان کسانی را که در سوگواری پاریس شرکت کردند و با پلاکاردهای " من چارلی" هستم و از آزادی بیان دفاع می کنند و نفرت  خود را نسبت به کشتن دیگران ابراز می دارند، توقع داشت که همان همدردی را با مردم دنباس نیز ابراز دارند، زیرا این واقعیتی است عیان که همه در محاصره سکوت مرگبار خبری جهان قرار داریم.

در مورد جنایت هولناکی که در پاریس صورت گرفته ، مردم از نزدیک در باره محتوای کاریکاتور ها و عمل کرد کشته شدگان این جنایت آگاهی داشتند. اما از موج انزجاری که به دلیل  ترور وحشیانه ژورنالیست های فرانسوی بوجود آمد، رهبرانی که خود در قتل و کشتارهائی  که پیدا و پنهان در اقصی نقاط جهان جریان دارد و شریک آن هستند، با قرار گرفتن در صف اول رژه پاریس سوء استفاده کردند.

 نمی توان این واقعیت را ندید که پشت ترور هیات تحریریه مجله "چارلی" در پاریس و دیگر خون ریزی ها در نقاط مختلف جهان ، کسانی قرار دارند که بیش از همه از ترور و تروریسم می نالند!

در تمام روزها و ساعاتی که اخبار مربوط به ترور هیات تحریریه مجله "چارلی نبدو" در رسانه های پخش می شد هرگز آنها نگفتند که این نشریه در دو دهه گذشته همکاری نزدیک با چپ ها و حتی با کمونیست های فرانسه داشت. کاریکاتور محمد یگانه کاریکاتور این نشریه نبود که بهانه ای شد برای ترور هیات تحریریه آن، بلکه این نشریه منتقد جدی پیمان نظامی آتلانتیک شمالی "ناتو" بود و دهها کاریکاتور درباره دخالت های نظامی ناتو در کشورهای جهان منتشر کرد.

http://sovross.ru/modules.php?name=News&file=article&sid=598861

        پیج فیسبوک راه توده