روزهای پایانی سال 2017 توام بود با پیروزی قابل توجه کمونیست ها در انتخابات پارلمانی کشور نپال. کمونیست ها با به دست آوردن اکثریت در پارلمان می توانند با تشکیل دولت راه اصلاحات اجتماعی را به نفع زحمتکشان این کشور در پیش بگیرند.

اطلاعات در مورد کشور نپال به ندرت در رسانه های روسیه منعکس می شوند. کشور 30 میلیونی نپال را بیشتر به علت وجود کوههای بلند و قله های مشهور آن که گاهی کوهنورد ها به فتح آن موفق می شوند می شناسند. این کشور بین جمهوری خلق چین و هندوستان، دو کشوری که پر جمعیت ترین کشورهای جهان را تشکیل می دهند واقع است و از نظر وضعیت جغرافیایی، خصوصا در سال های اخیر در سیاست جهانی موقعیت با اهمیتی پیدا کرده است.

طی سال های متمادی، در نپال حکومت های مطلقه پادشاهی حاکم بود که منشا قدرت و مقام خود را خدادادی و آسمانی می دانستند. فقر و نابرابری های اجتماعی، زیر سلطه حکام و شاهان مستبد از ویژگی های زندگی مردم این کشور بود. در دهه 1940 جنبش کمونیستی در نپال به وجود آمد که "مونوهان آدیکاری" پایه گذار آن بود. آدیکاری، در سال 1947 توانست اعتصاب کارگران را در چند کارخانه سازمان بدهد. همین امر باعث گردید تا توسط مقامات این کشور به هندوستان تبعید شود. عده ای از دانشجویان و روشنفکران نپال، متاثر از کمونیست های هند، توانستد در سال 1949 حزب کمونیست نپال را در کلکته بنیانگذاری کنند. حزب کمونیست در جامعه نپال توانست به سرعت به یک نیروی پیشرو در قلمرو هیمالیا تبدیل شود.

کمونیست ها سرنوشت پر پیچ و خمی را در نپال پشت سر گذاشتند. گاه بر اثر فشارهای اجتماعی، حکومت ملزم می شد به برخی از خواسته های مردم توجه کند و به دنبال آن سرکوب و خشونت اعمال می کرد. سال 1960 حزب کمونیست به چند شاخه تقسیم شد.

سال 1990 پادشاه" باندرا" با تشکیل مجلس و تصویب قانون اساسی موافقت کرد. با این وجود حزب لیبرال حاکم، آنچنان قدرت و توانایی نداشت تا مشکلات حاد اجتماعی کشور را حل کند.

در آن سال ها کمونیست ها در دو حزب متشکل بودند. حزب مارکسیست لنینیست که طرفدار مبارزات قانونی بود و مائوئیست ها که به مبارزات چریکی اعتقاد داشتند. مسیر متفاوت این دوحزب در سال 2006 منجر به اتحاد و همکاری سیاسی بین آنها شد و پادشاه بر اثر مبارزات چریکی و اعتصابات و تظاهرات مردمی به رهبری کمونیست ها مجبور به استعفا گردید.

رویدادهای انقلابی تاثیر بسیار مثبتی داشت. موجب شد تا جنگ های داخلی پایان یابد و ثبات سیاسی ایجاد شود و این کشور به عنوان یک جمهوری دموکراتیک، فدرال و سکولار به ثبت برسد اما طی ده سال بر اثر اختلاف نظر احزاب، ده بار دولت های مختلفی هدایت این کشور را بر عهده گرفت اند. سرانجام در سال 2015 با تصویب قانون اساسی جدید، نپال به عنوان یک جمهوری پارلمانی و 7 ایالت با اختیارات محلی، توسط احزاب به رسمیت شناخته شد.

با این وجود حل مشکلات اجتماعی و اقتصادی عمل آسانی نبود. هر چند نرخ فقر از 55 در صد به 20 درصد رسید اما بیکاری همچنان یکی از معضلات مردم نپال است و به همین دلیل عده ای از مردم برای دستیابی به شغل و امرار معاش به کشور هند و دیگر کشورها می روند. 65 در صد زمین های نپال متعلق به تعداد انگشت شمار شهروندان آن کشور است. یک سوم مردم از آن جمله نیمی از جمعیت زنان بی سواد هستند. زلزله سال 2015 نیز مزید بر علت شد و در نتیجه، بیش از 9 هزار نفر جان باختند و حدود یک میلیون نفر بی خانمان شدند.

با توجه به معضلات داخلی نپال، دولت ناسیونالیستی حاکم بر هند نیز با اعمال فشار، بر مشکلات این کشور می افزود. دولت هند با در پیش گرفتن سیاست خصمانه، خصوصا پس از زلزله ویرانگر این کشور، جاده های خود را جهت رسیدن کالا به نپال بسته است.

در شرایط حاضر چین با ارسال سوخت به همیاری کشور نپال آمده است. روابط بین کاتماندو و پکن با نخست وزیری" پرستاد ولی" از حزب کمونیست این کشور رو به بهبودی گذاشت. دولت نپال آمادگی خود را در پیوستن به استراتژی" یک مدار- یک گزینه" ( احیای جاده ابریشم) اعلام کرده است و قرار است علاوه بر ساختن یک جاده راه آهن بین تبت چین و کاتماندو، یک نیروگاه برقی قدرتمند بر رودخانه گنداک نیز ساخته شود.

با اعلام همکاری های سیاسی و اقتصادی بین نپال و جمهوری خلق چین تحریکات سیاسی هند علیه نپال تشدید گردید. طی یک دوره کوتاه، گروه پارلمانی طرفدار هند، (هند و نپال) به قدرت رسید و کلیه قراردادهای پکن و کاتماندو را به حالت تعلیق در آورد.

با نزدیکی انتخابات پارلمانی نپال در سال گذشته، کمونیست ها با اتحاد با دیگر احزاب مترقی در مقابل گروه های طرفدار هندوستان، موضع مشترکی را جهت اصلاحات اجتماعی به نفع مردم، اتخاذ کردند.

برنامه اتحاد احزاب چپ با نام "رفاه از طریق ثبات" با افزایش درآمد ملی از 800 به 5000 هزار دلار در سال مد نظر قرار گرفته است. برنامه ریزی برای اختصاص دادن بودجه لازم برای آموزش و پرورش و مراقبت های پزشگی، اصلاحات ارضی، ایجاد اشتغال و انجام قرارداد ها با جمهوری خلق چین، از برنامه کمونیست ها و متحدین آن ها برای کشور نپال می باشد. در این برنامه آمده است که مردم نپال برده و یا رعیت هندوستان نخواهند بود اما آمادگی پذیرفتن قرارداد های برابر حقوقی با این کشور را دارند.

 در انتخابات دو مرحله ای 26 نوامبر و هفتم  دسامبر سال گذشته کمونیست ها توانستند در انتخابات پارلمانی از 275 کرسی 174 کرسی پارلمان را به دست بیاورند. درانتخابات ایالت ها نیز کمونیست ها از هفت ایالت در شش ایالت صاحب بیشترین کرسی های ایالتی شدند.

در آینده نزدیک دولت جدید با هدایت کمونیست های نپال تشکیل خواهد شد و این کشور برای غلبه بر بحران های طولانی مدت اجتماعی، عرصه جدیدی را شاهد خواهد بود. حوادث نپال و برآمدن کمونیست ها بر هدایت جامعه یک بار دیگر نشان داد که ایده کمونیستی نه تنها از بین رفتنی نیست، بلکه همچنان برای بشریت راه گشا و چاره ساز می باشد!

http://gazeta-pravda.ru/issue/146-30643-29-31-dekabrya-2017-goda/kommunisty-prodolzhayut-pobezhdat/

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

https://telegram.me/rahetudeh