جهان خوفناکی

که اکونومیست

وعده آن را میدهد!

راشیا تودی - ترجمه رضا نافعی

بنظر می رسد "اکونومیست" مجله بانفوذ نخبگان، خبر از بلای تازه ای می دهد که در راه است. دیگر دم زدن از کلی بافی های معمول در باره آزادی به کنار می رود و  جای آن را ترس آفرینی با طرح سناریوهای هراسناک و تهدیدات جنگی خواهد گرفت.

در حلبی آبادهای کلان شهرهای آینده، زد و خورد های اجتماعی، "محله به محله"  خواهد بود.

سقوط آب و هوا، جنگ سالاری، بدبختی و جنگ های مذهبی زمین را ویران خواهد کرد. اگر این ویرانی ها را بمب های اتمی بوجود می آوردند دست کم  می توانست "قابل توجیه" باشد.

در هر صورت جنگی "با وسعت و شدتی که از جنگ جهانی دوم به بعد دیده نشده "، می تواند اکنون پشت در باشد.

آنچه خواندید نقل قولهائی از آخرین فیلم آخرالزمانی هالیوود نیست، بلکه سناریوهایی است که مجله انگلیسی "اکونومیست" وقوع آنها را ممکن میداند. 

موضوع اصلی شماره اخیر این مجله که تحت عنوان "جنگ بعدی" عرضه شده، تصویریست بی اندازه بدبینانه از جهان.

پس از خواندن این درسنامه برخی از شهروندان به فکر افزایش ذخیره آب در پناهگاههای خود می افتند و دولت ها به فکر پرکردن  زرادخانه های خود.

روسیه و چین بعنوان دو رقیب چنان تصویر می شوند که نباید به آنها اجازه داده شود "در منطقه نفوذخود" تبدیل به قدرت تعیین کننده شوند. چرا؟ پیام سرپوشیده و غیرمستقیم تصویر این است: این جایگاهی است که برای امریکا رزرو شده است.

اگرجلوی روسیه و چین گرفته نشود و آنها بتوانند از علائق خود در مناطق تحت تسلط خود دفاع کنند بیم وقوع یک هلوکاست اتمی می رود.

طبیعی است که مسکو می خواهد اعتماد به موسسات غربی را از بین ببرد و به جو پوپولیستی دامن بزند. برای رسیدن به این هدف در انتخابات  نفوذ می کند و با بکار بردن "Bot و ترول" در شبکه های اجتماعی بر خشم و پیشداوری دامن می زند.

نشریه مذکور بعنوان پاد زهر و برای "پیشگیری" از دستکاری در افکار عمومی پیشنهاد می کند همکاری فنی با موسسات فنی و با ارتش نزدیک ترشود. ابزار محدود ساختن امکانات حریف های جهانی افزایش شدید بودجه نظامی است.

"اکونومیست" یک روزنامه معمولی نیست، این نشریه بیش ازصد سال است که در زمره نشریات (واقعی) برای راهنمایی سرمایه داران غربی است. سرمشقی که دبیران این نشریه ارائه می کنند اندک زمانی بعد در بسیاری از روزنامه های غربی منعکس می شود. احتمالا باید در انتظار موجی از روزنامه نگاری آخرالزمانی باشیم.

هیستری نابودی و جنگ افروزی در جنگِ اطلاعاتیِ کنونی پدیده های تازه ای نیستند. با این حال آنچه شگفتی برانگیز است رنگ های بشدت سیاهی است که اکونومیست برای ترسیم آینده خود بکار گرفته است.

آنچه در این شمارۀ نشریه بویژه جلب نظر می کند چشم پوشی از بکاربردن "مثبت" قدرت ملایم است که در گذشته نزدیک بیش ازحد مورد استفاده قرار می گرفت.

 اکونومیست بجای سخن گفتن از دموکراسی و حقوق بشر با توسل دور از عقل به هول و هراس ها  دست به دامان ترساندن و ایجاد وحشت می شود و به نظامیگری روی می آورد و خواستار ارعاب بیرحمانه سرسپردگان بدعهد شده است. آنچه تازگی دارد بیان بی پرده و صریح همین سخن است. این لحن "صادقانه" ممکن است به این معنی باشد که کلی بافی های تکراری در باره آزادی در پروپاگاندای غربی چنان فرسوده شده اند که دیگر آن را کارآمد نمی دانند. دست کم، ریا کاری رسانه ای، و دفاع از "ارزش ها " به زور  بمب و جهاد، می تواند آرام آرام به ته خط برسد. 

حالا "اکونومیست" می خواهد خلاء موجود را که موجب فرار از مرکز برخی از متحدان ایالات متحده شده است با تزریق داروی تازۀ خود پرکند، یعنی به پیروی از موعظه ماکیاول با توسل به تهدید صریح. ماکیاول گفته است: مخوف بودن خیلی بی خطرتر از محبوب بودن است. اگر آدمی مجبور به انتخاب یکی از این دو باشد، باید اولی را انتخاب کند. 

در یک مورد میتوان به دبیران نشریه حق داد: آری، زمانه امن تر می بود اگر هیچ تغییری رخ نمی داد. اما غول از بطری بیرون آمده. تناسب قوا در جهان چنان پرقدرت به جنبش در آمده که خواست اکونومیست که ای کاش جهانیان بخاطر صلح عزیز هم که شده به پیروی از امریکا ادامه بدهند، کمی شبیه است به "مه فشاند نور و سگ عو عو کند": حاکی از سراسیمگی است. در واقع هیچ فرمانروائی که به جذابیت خود اطمینان تام دارد چنین مواضعی اتخاذ نمی کند. همین جنبه نیز به موضع گیری اکونومیست ویژگی خاصی می بخشد. 

حتی دوران گذار کنونی به جهان چند قطبی را که دورانی  پر خطر است نیز میتوان با خویشتن داری و چه بسا با خوش بینی محتاطانه سپری کرد. اما اکونومیست بجای انتخاب این شیوه ترجیح داده که ترس و وحشت مبهم نیز بر آن بیفزاید!

 https://deutsch.rt.com/international/64585-

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده