امریکا به آسانی رهبری جهان را رها نخواهد کرد! روزنامه پراودا- سرگیی کاژمیاکین ترجمه- آزاده اسفندیاری |
تحولات سال گذشته به دگرگونی نظم امریکائی محور منجر نشد. نظام ظلم و ستم روز به روز پیچیده تر می شود و در عین حال به عوام فریبی و تعصب متوسل می شود. بر بی عدالتی نه با بهم زدن کارت های سرمایه داری، بلکه با افشای کامل شیادان بورژوا می توان غلبه کرد.
تاریخ شباهتی به یک راه صاف و مستقیم ندارد. جا برای چاله ها، شرایط خارج از راه و مسیرهای انحرافی طولانی وجود دارد. بدون زیر سوال بردن اجتناب ناپذیر بودن فروپاشی سرمایه داری، نمی توان انتظار داشت که در آینده ای قابل پیش بینی، با موج یک عصای جادویی چنین اتفاقی بیفتد. همانطور که ولادیمیر ایلیچ لنین، می گوید: "حتی پس از متحد کردن زحمتکشان جهان، بورژوازی داوطلبانه تسلیم نمیشود و مقاومت طولانی، سرسختانه و ناامیدانه از خود نشان میدهد". وی خاطرنشان کرد: "هرگز... استثمارگران بدون آزمایش برتری های خود در آخرین نبرد نا امید کننده، در سلسله نبردها، تسلیم تصمیم اکثریت استثمارشدگان نخواهند شد". متاثر از این گفته، اکنون که اتحاد واقعی استثمارشدگان هنوز دور از دسترس است، دامنه وسیعی برای مانورهای سرمایه وجود دارد. سال 2024 توانایی طبقات حاکم را درگیج کردن و بدنبال خود کشیدن کارگران با کمک امیدهای واهی و حیله گرانه نشان داد. بارزترین نمونه آن بازگشت پیروزمندانه دونالد ترامپ به قدرت است. سیاستمداری که در دوره اول ریاست جمهوری اش، کابینه خود را با تجار سرسخت وال استریت پر کرده بود، بیش از هر یک از پیشینیان خود، سیاست های خود را به سود بزرگترین شرکت ها به پیش برد و همزمان توانست که بسیاری از مردم عادی آمریکایی را متقاعد کند که به نفع آنها کار خواهد کرد. در این میان شکل گیری تصویر دشمن از "مهاجران و کمونیست ها" نقش مهمی داشت. برچسب کمونیست از سوی ترامپ و همفکرانش شامل همه کسانی می شود که جرأت درخواست توزیع حداقلی ثروت را دارند. روندهای مشابهی در سایر نقاط جهان نیز مشاهده می شود. یون سوک یول، رئیس جمهور کره جنوبی، به بهانه "تهدید کمونیستی" تلاش کرد تا پارلمان تحت کنترل مخالفان را محدود کند و یک حکومت فردی را ایجاد کند. در انتخابات پارلمان اروپا و همچنین در اتریش، آلمان، فرانسه و پرتغال، احزاب راست افراطی به موفقیتهای بی سابقه ای دست یافته اند. برنامه های اقتصادی نئولیبرالی آنها با لفاظی های ضد مهاجر و شعارهایی درباره حفاظت از "ارزشهای سنتی" و انتقاد از سیاستهای خارجی پایتخت های غربی پوشانده شده است. اما اگر دفاع از منافع کسب وکارهای بزرگ تزلزل ناپذیر باقی بماند، آنگاه توانایی های پوپولیستی به راحتی کنار گذاشته میشوند. "دوستان مسکو" دیروز از میان جناح راست ایتالیایی پس از به قدرت رسیدن رنگ خود را تغییر دادند. حزب آلترناتیو برای آلمان، "آلیس وایدل" را که به دلیل تمایلات جنسی غیرسنتی اش شناخته می شود، به عنوان صدراعظم معرفی کرده است. مردم آرژانتین کاملاً تجربه کرده اند که "سرمایه داری ناب" چیست. اصلاحات "خاویر میلی"، که در موج پوپولیسم پیروز شد، تنها به نفع یک لایه نازک از تجار بود. دستمزد واقعی کارگران کاهش یافت و نرخ فقر از 41.7 درصد به 53 درصد افزایش یافت. یک پنجم جمعیت (بیش از هشت میلیون نفر) حتی نمی توانند به اندازه کافی برای خرید یک سبد غذایی اولیه درآمد کسب کنند. با این حال، "جهان چند قطبی" که در سال گذشته بسیار مورد بحث قرار گرفت، یک دارو نیست. نفوذ فزاینده کشورهای غیر غربی تا حدی "عرشه کشتی جهانی" را تغییر می دهد، اما قوانین را تغییر نمی دهد. اکثر بازیگران جدید، خواه هند، ترکیه، روسیه، عربستان سعودی یا امارات متحده عربی، همان دولت های بورژوایی هستند، با تمام تناقضات، زخم ها و زیر و بم های ذاتی سرمایه داری. به عنوان مثال، حزب حاکم "بهاراتیا جاناتا" در هند را در نظر بگیرید که امسال برای سومین بار متوالی پیروز شد. در پس گمانه زنی های ملی گرایانه او تلاش به نفع سرمایه نهفته است. حکومت ده ساله "نارندرا مودی"، تعداد میلیاردرهای دلاری را سه برابر کرده است. غنای افسانه ای ثروتمندان از گرسنگی و فقر صدها میلیون هموطن آنها پرداخت می شود. تخمین زده می شود که شکاف میان ثروتمندان و فقیران در هند در حال حاضر عمیق تر از دوران استعمار بریتانیا است. در روسیه، از آغاز عملیات نظامی ویژه، تعداد میلیاردرها 40 درصد و مجموع ثروت آنها 63 درصد افزایش یافته است. "صلح آمیز بودن" قطبهای جدید جهانی به خوبی با سیاست ترکیه نشان داده میشود که سهمی تعیین کننده در سرنگونی دولت سوریه داشت. اما آنکارا به تازگی به لیست نامزدهای عضویت در بریکس پیوست! با این حال اعضای اصلی این نهاد نیز به فکر دست کشیدن از گسترش نیستند. امارات درگیر درگیریهای یمن و سودان است، هند با اتحاد با آمریکا، ژاپن و استرالیا علیه چین دسیسه میکند... این واقعیت که جهان عادل تر و امن تر نمی شود با افزایش تعداد جنگ ها اثبات می شود. تیم تحقیقاتی دانشگاه اوپسالای سوئد، 75 درگیری غیر دولتی و 59 درگیری سالانه مربوط به کشور ها را شمارش کرد که بالاترین رقم از زمان شروع ثبت در سال 1949 است. تعداد قربانیان به صدها هزار نفر می رسد. تنها در نوار غزه، ارتش اسرائیل نزدیک به 50 هزار نفر را کشت که بیشتر آنها کودک و زن بودند و دهها هزاران نفر هنوز مفقود الاثر هستند. با حمایت مستقیم غرب و سکوت سایر کشورها، تجاوزات به لبنان، سوریه و یمن نیز کشیده شده است. هزینه های نظامی جهانی که به سطح رکورد 2.5 تریلیون دلار در سال رسیده است، بیش از یک سوم این مبلغ را بودجه دفاعی ایالات متحده تشکیل می دهد.
گرسنگی، نابرابری، ستم بنابراین مشکل اصلی این نیست که چه کسی "رئیس" در باند سرمایه داری جهانی است، بلکه سرمایه داری به عنوان سیستمی است که مردم از آن بیشتر و بیشتر رنج می برند. از نظر مقیاس گرسنگی و فقر شدید، بشریت حداقل 15 سال به عقب برگشته است. بر اساس گزارش سازمان ملل، 2.33 میلیارد نفر از ناامنی غذایی رنج می برند و 864 میلیون نفر از نا امنی غذایی حاد در رنج هستند. پیش بینی میشود که وضعیت در شش ماه آینده بدتر خواهد شد. از جمله درسودان، چاد، مالی، کنیا، سوریه، فلسطین، یمن، هائیتی... نکته در خور توجه در اینجا این است که این وضعیت به دلایل عینی مانند کمبود منابع نیست. اگر درآمد ناخالص جهانی را به طور مساوی بین تمام ساکنان کره زمین تقسیم کنید، هر فرد 13.4 هزار دلار در سال دریافت خواهد کرد ولی در واقع در آفریقا، جنوب صحرای آفریقا، این رقم 2.9 هزار دلار است، و در آمریکای شمالی، 42 هزار. یعنی سرقت از جهان سوم بیش از زمان تجارت برده و امپراتوری های استعماری است و نتیجه برون رفت از مکانیسم های آن هم، خفه شدن در بدهی ها است. در 16 مورد فقیرترین کشورها، پرداخت سود وام ها از مجموع هزینه های آموزش و مراقبت های بهداشتی بیشتر است. بر اساس محاسبات سازمان بین المللی آکسفام، نیمی از جمعیت جهان، تنها 8.5 درصد از درآمد جهانی را به خود اختصاص می دهند، اما 148 شرکت بزرگ در طول سال گذشته 1.8 تریلیون دلار بدست آورده اند. از 12 میلیاردر بزرگ جهان که جف بزوس مالک آمازون از جمله آنها بشمار می رود، تنها در ایالات متحده، دارایی خود را از 2.9 به 6.2 تریلیون دلار افزایش دادند. آکسفام تأکید میکند: "همه گیری ویروس کووید، تورم و جنگها سه دلیل اصلی بودند که به افزایش ثروت شرکت ها به قیمت نابود شدن دیگران کمک کرده اند". ابزار دیگر افزایش سرمایه، استثمار نیروی کار است. کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری که گزارشهای سالانه درباره وضعیت کارگران را منتشر میکند، وخامت سریع وضعیت نیروی کار آن را ثبت کرده است. آنها خاطرنشان می کنند: "سیاستمداران و کارفرمایان فعالانه حقوق کارگران را برای دریافت دستمزدهای منصفانه و دستیابی به منافع خود محدود می کنند. سه چهارم کشور ها از ثبت اتحادیه های کارگری در سال گذشته جلوگیری کردند، کارگران در 74 کشور دستگیر شدند (در مقایسه با 63 کشور درسال قبل)، در 87 درصد کشورها مقامات حق اعتصاب را نقض کردند و در 79 درصد، مانند مصر، از مذاکره جمعی با کارگران، سر باز زدند. تعداد اتحادیه های کارگری مستقل در سال های اخیر از 1500 به 150 کاهش یافته است. در شش کشور مانند بنگلادش، کلمبیا، گواتمالا، هندوراس، فیلیپین و کره جنوبی فعالین اتحادیه های کارگری کشته شدند."
منطقه ای که سریع ترین نرخ کاهش حقوق کار را داشت، اروپا بود. دولت دست راستی فنلاند حق اعتصاب را محدود و هزینه های اجتماعی را کاهش داده است. آزار و اذیت سازمان های کارگری معترض به اصلاحات لیبرالی در فرانسه و بلژیک رخ داده است. سازمان بین المللی کار به نوبه خود خاطرنشان می کند که سالانه 330 هزار نفر در جهان بر اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست می دهند و 2.6 میلیون نفر نیز دیگر بر اثر بیماری های شغلی جان خود را از دست می دهند. ده سال پیش این ارقام به ترتیب 300 هزار و 2 میلیون نفر بود. بیشترین آمار آسیب های شغلی، یعنی 63 درصد موارد، در منطقه آسیا و اقیانوسیه است. همه این مشکلاتی را که بر شمردیم، نه با گسترش بریکس و نه با تقویت قدرت های غیر غربی می توان برطرف کرد. آنها که پیامد مستقیم سرمایه داری هستند، تنها با فروپاشی آن ناپدید خواهند شد. وظیفه ساختن جهانی جدید بر عهده کارگران و پیشتازان آنها یعنی احزاب کمونیست و کارگری است.
صدای کارگران بدون انکار جنبش کارگری در جهان قوی تر میشود اما نه به آن سرعتی که مد نظر است. افزایش فعالیت های اعتصابی همه نقاط جهان را تحت تاثیر قرار داده است. در ایالات متحده، تا پایان ماه نوامبر، 307 تظاهرات روی داد که 29 مورد آن بزرگ و در خور توجه بودند. در هر یک از این اعتصاب ها، بیش از 1000 نفر در آن شرکت کردند و معادل 3.3 میلیون ساعت روز کاری دست از کار کشیدند. قابل توجه ترین اعتصابات، 45 هزار بارانداز در بنادر و 33 هزار کارمند شرکت بوئینگ بود. از هر 10 آمریکایی هفت نفر اتحادیه ها را تایید می کنند که این رقم بالاترین سطح در شش دهه اخیر است. در کانادا، کارگران بارانداز و کارکنان پست در هفته های پایانی سال اعتصاب کردند. اعتراضات کارگری در اروپا سالهاست که رکورد زده است. در بریتانیا، این مقیاس از دهه 1980 تاکنون بی سابقه بوده است و در دوسال گذشته 5.7 میلیون روز کاری به دلیل توقف کار از دست رفته است. بیش از پنجاه اعتصاب در هلند رخ داد که این تعداد از سال 1972 تاکنون دیده نشده است. حدود 800 اعتراض کارگری در اسپانیا به ثبت رسیده است. یک سری اعتصابات عمومی در ماه های نوامبر و دسامبر در ایتالیا برگزار شد. کارگران صنایع مختلف علیه پیشنهاد بودجه نئولیبرالی و در دفاع از حقوق کارگران سخنرانی کردند. در فرانسه، هزاران کارگر راه آهن خواستار پایان دادن به خصوصی سازی و اخراج گسترده کارکنان شدند. اعتصابات هشداردهنده در ماه دسامبر در کارخانه های خودروساز آلمانی فولکس واگن رخ داد. اعتصاب سراسری در یونان کارگران بنادر، راه آهن، آموزش و پرورش و سازمان های بهداشتی را متحد کرد. خشم کارمندان دولت بریتانیا در حال جوشش است. دولت در دست حزب کارگر به آنها کمکی در قالب افزایش 2.8 درصدی دستمزد در سال آینده ارائه کرد. مقامات اتحادیه ها با بدبینی توجه دادند که مردم تنها در صورتی می توانند روی چیزی بیشتر حساب کنند که بهره وری نیروی کار آنها به میزان قابل توجهی افزایش یابد. تقابل کارگران سوئدی و تولید کننده خودروهای الکتریکی تسلا، بیش از یک سال است که ادامه دارد. این شرکت از انعقاد قرارداد جمعی با کارگران خودداری میکند و اعتصاب شکن ها را برای جایگزینی اعتصاب کنندگان استخدام می کند، اما کارگران دست از مبارزه نمی کشند. اعتصاب های همبستگی با آنها توسط باراندازها، کارکنان پست و سایر کارگران هم در خود سوئد و هم در دانمارک، نروژ و فنلاند انجام می شود. به هر حال، ثروت مالک تسلا، ایلان ماسک، در ماه دسامبر از 400 میلیارد دلار گذشت و او ثروتمندترین فرد روی کره زمین شد. مهمتر اینکه، اعتراضات به دلیل نقض حقوق کارگران است. در شهر گبزه ترکیه، اعتصاب کارکنان کارخانه برق مرسن، برای چندین ماه ادامه یافت و دلیل آن هم خود داری مالکان از به رسمیت شناختن اتحادیه کارگری ایجاد شده توسط کارگران و اخراج فعالان بود. در ماه نوامبر، کارکنان بهداشت و درمان در ترکیه تظاهرات کردند. تغییرات در قوانین باعث شده که سختی کار افزایش یافته ولی حقوق های کارگران تغییری نکرده است. نمی توانم خوشحال نباشم که سخنرانی ها به مسائل اقتصادی محدود نمی شود. در تعدادی از کشورها، کارگران خواستار پایان دادن به تجاوزات در نوار غزه شدند. این دقیقاً شعار اصلی اعتصاب عمومی 27 سپتامبر در اسپانیا بود. ده ها هزار کارگر در صنایع فولاد و مهندسی کره جنوبی دست از کار کشیده و خواستار استعفای رئیس جمهور شدند. این امر موجب استیضاح یون سوک یول در 14 دسامبر شد. روند مثبت دیگر بین المللی شدن اعتراضات است. کمپین بین المللی "Make Amazon Pay!" برای چهارمین بار برگزار شد. کارکنان پلتفرم تجارت الکترونیک در سی کشور خواستار حق چانه زنی جمعی و اتحادیه، افزایش دستمزدها و محروم کردن شرکت از مزایای مالیاتی شدند. فعالانی که انجمن بین المللی Progressive International را ایجاد کردند، در بیانیه ای گفتند: اولویت باید به کرامت انسانی داده شود، نه حساب بانکی بزوس (مدیر عامل آمازون). جنبش کمونیستی جهانی همچنان از مبارزات کارگری عقب مانده است. در جریان انتخابات 2024، کمونیستها در هند، بلژیک و جمهوری چک به قدرت رسیدند، اما در پرتغال و ژاپن موقعیتهایی را از دست دادند. احزاب و ائتلاف های چپ در مکزیک، اروگوئه، سنگال و سریلانکا به پیروزی رسیدند. در عین حال، بدیهی است که صندلی های پارلمانی پیروزی نزدیک سوسیالیسم را تضمین نمی کند. در اینجا دو شرط اجباری وجود دارد. اول ارتباط با مبارزات زحمتکشان، دوم پایبندی دقیق به رویکرد های طبقاتی. قرار گرفتن کمونیستها پشت سر ایده های بورژوایی ، مرگ سرمایه داری را نزدیک تر نمیکند، بلکه آن را به تأخیر میاندازد!
https://gazeta-pravda.ru/issue/144-31637-2731-dekabrya-2024-goda/ternistaya-doroga-k-pobede
تلگرام راه توده:
|