راه توده                                                                                                                                                          بازگشت

 

عموئی در بستر
بیمارستان ایرانمهر
وبلاگ سهیل آصفی
 

 

ازدحام جاده قدیم یا خیابان شریعتی. سرسام دود و بوق و فریاد و شلوغی. سرمای بهمنی. به بیمارستان ایرانمهر می رسم. بیمارستانی که حالا میزبان چهره دیگری است. محمد علی عمویی.
چه شد آقای عمویی ؟
- اتفاقی است كه افتاده است. شب مهمانی دعوت بودم. هنگام پیاده شدن از ماشین و زمانی كه روی جدول راه می رفتم به داخل جوی آب پرتاب شدم. همان لحظه احساس كردم استخوانی شكست. خیلی زود با كمك دوستان و رفقا به بیمارستان ایرانمهر آمدم. درد شدیدی دارم. عكسبرداری ها شكستگی لگن را نشان داده اند. قرار است جراحی شود.

محمد علی عمویی قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران كه مقاومت او در طول بیش از سی و هفت سال زندان قبل و بعد از انقلاب بهمن او را با نلسون ماندلا قیاس كرده اند، حالا مهمان اتاق 103 ایرانمهر است. اتاقی که مرتب پر و خالی می شود و یاران و رفقایش لحظه به لحظه در كنار همسرش بر بالین او حضور دارند. بالای تخت او روی كاغذی نوشته شده است: "متشكرم كه مرا نمی بوسید- عمو"
تخت نباید تكان بخورد تا درد فزونی نیابد. كسی نجوا می كند "تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد."
یاران دست "عمو" را می فشارند و او نظاره گر است و همچنان امید وار به فردایی دیگر كه پس پشت شیشه های غبار گرفته ی تیمار كده در انتظاری گنگ مكرر می شود.
دوستی از "حركت" می گوید و اینكه تاریخ چگونه به رغم همه هزینه ها و روند خون بار خود قدم به قدم پیش می رود و طنز گسی كه لابلای همه حرف ها و شوخی ها می دود. از حال همسر محمود اعتمادزاده "به آذین" جویا می شود كه با سكته مغزی دیگری در بیمارستان "جم" بستری است و از اوضاع و احوال روز كشور سخن می گوید.
قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران همچنان سر به بالا دارد و نگاهی رو به فردا كه امتداد آن تا نقش آن "كابوس" ها می دود.
- مرا شرمنده كرده اند. چه بگویم؟ از خارج و داخل همه نگران هستند، اما اتفاقی است كه برای همه می تواند بیفتد. ما فجایعی را تاب آورده ایم كه این درد مداوم در برابر آنها چیزی نیست. از همه سپاسگزارم. از همه كسانی كه به هر طریق از اولین لحظه اتفاق جویای حال من بودند. من باز بلند می شوم. شما هستید كه دارید جلو می روید ما هم سلانه سلانه پشت سر شما در حركتیم. همه این روزهای تلخ میهن ما هم می گذرند. مطمئن هستم…"

روحیه وحال عمومی عمو خوب است و پزشكان امیدوارند كه با جراحی روی بخشی از استخوان اتصال ران به لگن بزودی پس از طی دوره نقاهت سلامتی كامل حاصل شود.
 


راه توده 167 18.02.2008
 

ارسال برای دیگران

 

 فرمات PDF                                                                                                        بازگشت