در ماه های اخیر؛ غرب حتی بیشتر از روز های قبل از سرنگونی حکومت معمرقذافی در لیبی از نبود ثبات سیاسی در سوریه سخن می گوید.
نه فقط روابط دوستانه سوریه با ج. اسلامی بلکه حمایت دولت بشار اسد از فلسطینی ها در مناطق خود مختار و نیز حضور سوریه در بلندی های جولان حتی پس از خروج 14 هزار نیروی نظامی آن کشور در سال 2005 از منطقه صدرا که هنوز هم عملا بالانس سیاسی ـ نظامی را در منطقه ایجاد می کند، مورد پسند غرب و متحدانش در منطقه نیست.
بحران داخلی سوریه تسلط این کشور برمواضع خود در لبنان بویژه تسلط بر بلندی های جولان را دشوار می کند. تضعیف دولت بشار اسد چه در عرصه داخلی و چه در عرصه خارجی و امکان بروز یک جنگ داخلی تمام عیار در سوریه عملا در تضعیف ج. اسلامی نقش قابل توجهی ایفا خواهد کرد. تمام این اتفاقات دقیقا همان برنامه و هدفی است که غرب دنبال می کند، بویژه اینکه امریکا مایل است به همراه متحدین خود در منطقه در شرایط مناسب ضربه نظامی کاری خود را به ایران وارد کند. به همین دلیل نیز ادامه و گسترش بحران در سوریه تا حد ایجاد یک جنگ داخلی هدف اصلی آمریکا و متحدانش را می باشد.
امکان حمله نظامی به ایران توسط نیروهای نظامی خارجی، مشابه تهاجمی که در سال 2003 درعراق انجام شد، نسبت به امکان تهاجم نظامی به سوریه محتمل تر است، اما بمباران سوریه وبویژه ایران می تواند در مقایسه با بمباران لیبی به مراتب گسترده تر و شدید تر باشد. در هر دو کشور بحران اقتصادی ـ اجتماعی عمیقی حاکم است، میزان نارضایتی عمومی بالا است و نخبگان و بویژه اقشار میانی جامعه خواهان تغییر و اصلاحات می باشند.
غرب مایل است رژیم بشار اسد را در سوریه سرنگون کند. به همین دلیل نیز عربستان سعودی وارد میدان شده است. جلوگیری ازهجوم سازماندهی شده نیروهای نظامی که تحت عنوان« شورشیان» از آنها نام برده می شود چه از ترکیه و چه از کشور های منطقه خایج فارس، بویژه از عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی به سوریه و حتی به ایران عملا غیر ممکن است، در شرایط فعلی این نیروها عملا نقش عمله نظامی قدرت های بزرگ را در منطقه ایفا می کنند و مقدمه و زمینه دخالت مستقیم نظامی را فراهم می آورند. در رسانه های عمومی غرب اما در باره وضعیت وخیم دموکراسی در کشور های عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی سخنی بمیان آورده نمی شود.
وجود سیستم حکومت های موروثی و تک حزبی در اغلب کشور های اسلامی این بهانه را برای قدرت های مداخله جو در غرب فراهم می کند تا دخالت های سودجویانه و استراتژیک خود را به بهانه و تحت لوای نبود آزادی و دموکراسی در این نوع کشورها در افکار عمومی کشورهای خود توجیه کنند. این بهانه البته شامل دیکتاتوری های موروثی و سیستم های متحد با غرب نمی شود. غفلت خطرناک و زیانبارحکومت های اسلامی در اقدام به اصلاحات سیاسی همانگونه که در لیبی شاهدش بودیم افزایش نارضایتی در داخل و زمینه بهانه جوئی غرب برای دخالت حتی نظامی را بر علیه این نوع حکومت ها را فراهم می کند. هر نوع دخالت نظامی با فجایع غیر قابل جبرانی توام است که مسئولیت آن نه فقط به گردن نیروهای دخالت کننده خارجی بلکه به گردن رژیم های مستبد حاکم در کشور های دخالت شده نیز می باشد. ظاهرا رژیم های این نوع کشورها هنوز خطردخالت نظامی گسترده غرب و روح آزادیخواهی ملت های خود را درک نکرده اند.

 

   راه توده  351     17 بهمن ماه 1390

                                اشتراک گذاری: