راه توده                                                                                                                                                          بازگشت

 

 

افسانه سازمان نظامی
حزب توده ایران
پس از انقلاب 57

 

 

حزب توده ایران در سالهای پس از انقلاب 57 هیچگونه سازمان نظامی نداشت. عده ای نظامی داوطلب عضویت در حزب توده ایران شدند، که حزب ما جز یکی، دو مورد که برای انها بدلیل آشنائی که با هم داشتند و متفاقا تقاضای عضویت کرده بودند حوزه حزبی تشکیل داد، ارتباط با بقیه بصورت فردی بود. این ارتباط به سازمان غیرعلنی حزب واگذار شده بود و کادرهای این سازمان با این نظامیان ارتباط فردی داشتند. در این ارتباط ها، به آنها جزوه های پرسش و پاسخ و یا تحلیل هفته و گاه نامه مردم داده می شد و کمک های مالی آنها جمع شده و اگر سئوالی داشتند در باره اوضاع سیاسی کشور و دیدگاه های حزب، آن را طرح می کردند. اگر رفیق رابطه نمی توانست به آن سئوالات پاسخ بدهد، سئوال را به رهبری حزب منتقل می کرد و پس از دریافت پاسخ، آن در دیدار بعدی با رفیق نظامی مطرح می کرد.

این شکل سازمانی تا آستانه یورش دوم برقرار بود و در فاصله دو یورش نیز مسئله قطع ارتباط ها با توجه به احتمال یورش های بعدی مطرح شده و نظرات این رفقا جمع آوری شده بود که فرصت نتیجه گیری از آنها بدست نیآمد.

بنابراین، افسانه سازمان نظامی حزب، پس از انقلاب بهمن 57 صرفا یک افسانه است. سازمان نظامی، یعنی همان سازمانی که حزب در سالهای پس از تیراندازی به شاه و ممنوع کردن فعالیت حزب- 1327-  شکل گرفت و رهبری آن در اختیار رفقای نظامی حزب بود. یعنی رفقا سرهنگ سیامک، سرهنگی مبشری، سروان خسرو روزبه و سرکرد وکیلی. حوزه های حزبی مرکب از نظامیان بود و مسئولین آن حوزه ها نیز نظامی بودند. چنین شکل سازمانی به هیچ وجه پس از انقلاب 57 مطرح نشد و مطرح نبود.

درباره عضویت نظامی ها درحزب توده ایران نیز باید به یاد داشت که در ابتدای انقلاب هیچ قانونی برای منع آن وجود نداشت و این درحالی بود که جامعه با انقلاب بشدت سیاسی شده و وقتی هر دانش آموز دبستانی سیاسی شده بود، خنده دار است اگر تصور شود نظامیان سیاسی نشدند. چنان که دیدیم جمع زیادی از نظامیان با گرایش مذهبی به دسته بندی های سیاسی درون حکومت جمهوری اسلامی پیوستند و یا سپاه پاسداران سرا پا سیاسی بود و سیاسی شد. این که نظامی ها حق دارند سیاسی بشود اما باید در چارچوب احزاب و گرایش ها و گروه های حاکم سیاسی بشوند و یا باشند، خود به معنای کوسه و ریش پهن است. اگر قرار بر این باشد که نظامیان در هیچ حزب و سازمان سیاسی وارد نشوند، این حکم و این قانون باید عام باشد و نه خاص.

در کتابی که بر گرفته از بازجوئی های رهبری حزب توده ایران در دوران پس از یورش ها تهیه و توسط حکومت با نام "حزب توده از آغاز تا فروپاشی" منتشر شده، با دقت لیست تفکیکی نظامیان توده ای پس از انقلاب شرح داده شده اند و بدرستی نیز تاکید شده که برخی از این نظامیان که برخی از آنها نظامیان ارشد نیز بوده اند، همگی از باقی ماندگان دانشجویان نظامی سازمان نظامی پیش از کودتای 28 مرداد بوده اند.

کتاب هزار و دویست صفحه ای مورد اشاره نیز اکنون در جمهوری اسلامی جمع شده و بدشواری می توان آن را بدست آورد، زیرا در آن اطلاعاتی قابل توجه و مفید درباره حزب توه ایران، برای کارهای تحقیقاتی و بنا نهادن احزاب وجود دارد.

سندی که دراین شماره و در تائید این یادداشت کوتاه منتشر کرده ایم، از همین کتاب برگرفته شده است.

 

 

 

   راه توده  353     اول اسفند ماه 1389

 

                                اشتراک گذاری:

بازگشت