آقای ریاضی به سایه خبر می دهد که نوار «گریز» منتشر شده است. سایه تعجب می کند. از سایه می خواهیم که این نوار را در حضور او بشنویم؛ گلهای تازه، برنامه 177.

برنامه خوبی شده. آقای فریدون شهبازیان کار کرده و نادرگلچین خونده.

از هم گریختیم

وان نازنین پیاله دلخواه را، دریغ

بر خاک ریختیم.

خیال می کنم این تنها شعر عاشقانه منه که فقط و فقط عاشقانه است. باقی شعرهای عاشقانه من توش مسائل دیگه هم هست. دست کم من این طور خیال می کنم...

- لحظاتی به موسیقی گوش می دهد و با صدای غمناکی این رباعی خود را می خواند:

آن عشق که دیده گریه آموخت از او

دل در غم او نشست و جان سوخت از او

امروز نگاه کن که جان و دل من

جز یادی و حسرتی چه اندوخت از او

می بینید زبان شعر چقدر ساده است. هیچ پستی و بلندی نداره. از نظر جمله بندی مثل حرف زدن می مونه. شعر خیلی ساده ایه.

جان من و تو تشنه پیوند مهر بود

دردا که جان تشنه خود را گداختیم

بس دردناک بود جدایی میان ما

از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم

آقای ریاضی: تار آقای شریفه!

بله. فرهنگ شریف هم نوازنده خوبیه و هم آدم خوبیه. اما معروفه که گیتار می زنه به جای تار. اون کششهایی که تو نوازندگیش هست. اغلب آقای شریفو با آقای شهناز مقایسه می کنن ولی دو تا شیوه کاملا جداست و هر کدوم کار خودشونو می کنن. اما از لحاظ اعتبار فنی و علمی، شهناز یه چیز دیگه است... ساز شریف با حلاوته.

- نادر گلچین می خواند:

دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت

اینک نگاه کن که سراسر ملال گشت

وان عشق نازنین که میان من و تو بود

دردا که چون جوانی ما پایمال گشت!

به صدای گلچین علاقه داشتید؟

- من من کنان می گوید:

بعله... خواننده ای بود با صدای متوسط که البته خوب تعلیم ندیده بود. صداش حالی داشت و شیرین می خوند. در حد خودش خواننده خوبی بود.

یادمه اون زمان هر جا می رفتم این کارو گوش می کردم. مثل اینکه یه چیز مشترک بود میان آدمها. انگار که هر کسی به نوعی یه قصه ای مثل این شعر داشت؛ یه عشق تمام شده ناکام مونده.

با آن همه نیاز که من داشتم به تو

پرهیز عاشقانه من ناگزیر بود

من بارها به سوی تو باز آمدم ولی

هر بار دیر بود.

اینک من و توایم دو تنهای بی نصیب

هر یک جدا گرفته ره سرنوشت خویش

سرگشته در کشاکش طوفان روزگار

گم کرده همچو آدم و حوا بهشت خویش

        پیج فیسبوک راه توده