هفته گذشته، بار دیگر فضای تنش آلوده ایران رفت تا آستانه حمله به دو سفارتخانه در تهران. سفارت ترکیه و سفارت انگلستان. بهانه حمله به سفارت ترکیه آن بود که در استانبول مقابل کنسولگری جمهوری اسلامی طرفداران دولت آن کشور علیه حمایت جمهوری اسلامی از دولت بشار اسد و حضور نظامی در کنار ارتش آن کشور تظاهرات کرده و تخم مرغ به سمت آن پرتاب کرده بودند و بهانه حمله به سفارت انگلستان نیز اظهارات نخست وزیر این کشور در اجلاس کشورهای خلیج فارس در بحرین. در مورد دوم سخنان آلوده به پرخاش و توهین رهبر جمهوری اسلامی علیه اجلاس بحرین و نخست وزیر انگلستان بهانه تهاجمی بود که می رفت به سوی تحقق. خوشبختانه دولت و نیروی انتظامی توانستند فضا را کنترل کرده و از حادثه آفرینی جلوگیری کنند. این احتمالات در شرایطی بود که هنوز عوارض سیاسی و اقتصادی حمله به سفارت عربستان سعودی در تهران و کنسولگری آن کشور در مشهد بصورت قطع کامل مناسبات دیپلماتیک میان دو کشور باقی است.

از بعد از اشغال سفارت امریکا در ایران که در ابتدای تاسیس جمهوری اسلامی و در فضائی بکلی متفاوت با سالهای بعد از آن صورت گرفت، گوئی یک تشکیلات حرفه ای برای بالا رفتن از در و دیوار سفارتخانه ها در جمهوری اسلامی شکل گرفته است تا به محض اشاره و بهانه وارد عمل شود که متاسفانه سخنرانی های تنش آفرین رهبر جمهوری اسلامی اغلب بهانه ساز این حملات است.

هم تظاهرات دولتی در استانبول در برابر سفارت جمهوری اسلامی و هم اجلاس بحرین و شرکت نخست وزیر انگلستان در آن، از نتایج شکست همه دست اندرکاران برپائی جنگ در سوریه بود که متاسفانه رهبر جمهوری اسلامی به جای تمرکز روی این شکست و دفاع از حضور نظامی واحدهای سپاه قدس در کنار ارتش سوریه و جلوگیری از تبدیل شدن سوریه به لیبی دوم و عراق سوم، دهان به توهین به انگلستان و مقامات آن کشور گشود. رسانه های غربی نیز بلافاصله همین توهین و عبارات نزدیک به فحاشی را برجسته کردند و اصل مسئله، یعنی شکست در سوریه و سهم سپاه قدس و جمهوری اسلامی در دفاع از تمامیت ارضی سوریه و دولت آن کشور را به حاشیه بردند. این در حالی است که باید برعکس آن عمل می شد. یعنی دلیل اجلاس بحرین و تجمع در برابر کنسولگری جمهوری اسلامی در استانبول بعنوان نقطه ضعف ناشی از شکست در سوریه تحلیل منطقی و به دور از هرگونه توهین و فحاشی می شد.

چرا منطق و تحلیل و قانون جای خود را در جمهوری اسلامی به توهین و فحاشی و اتهام و اعدام میدهد؟

از نگاه ما، پاسخ این سئوال باز می گردد به فضای بسته سیاسی، تفکرات ارتجاعی حکومت و شیوه نهادینه شده پرهیز از آگاهی مردم و سانسور و فریب مردم. برای مثال، در همین نمونه آخر، هیچ رسانه و حزبی در میان احزاب نیمه حکومتی و حکومتی و از نفس افتاده در جمهوری اسلامی مجاز نه بوده و نه هست تا درباره حضور نظامی در سوریه و یا رویدادهای آن تفسیر و خبر مستقل منتشر کند. بیم از بیان نظراتی مخالف نظرات حکومت و ناتوانی در استدلال موافقان - نه از آن گونه دفاعیاتی که روزنامه کیهان می کند- ریشه اصلی این شرایط است. در تمام عرصه و زمینه ها همینگونه است. هنوز حکومت شعار "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران" در ماههای پس از کودتای 88 توسط اقلیتی از تظاهر کنندگان سر داده شد را یک جرم می شناسد. درحالیکه به جای تعریف مجرمانه از این شعار، به آسانی و با منطق و تحلیل می شد روبروی طرفداران این شعار نشست و استدلال های خود را به آرامی مطرح کرد. همه میدانند که برخی از طرفداران این شعار و این طرز تفکر افرادی هستند میهن دوست که شک نیست تسلیم استدلال و منطق می شدند و می شوند. مانند مخالفان گسترش روابط سیاسی و اقتصادی و نظامی با روسیه و یا طرفداران ضرورت مناسبات عادی سیاسی با امریکا و انواع پدیده های دیگر. اما، نه رهبر جمهوری اسلامی و نه کسانی که با حکم او و یا متکی به قدرت او مصدر امور نظامی و قضائی و مطبوعاتی و مذهبی هستند، از این روش پرهیز دارند. آنها در واقع با گشوده شدن فضای سیاسی درکشور مسئله دارند و همین است که حتی پاسخ به تظاهرات طرفداران دولت در ترکیه مقابل کنسولگری جمهوری اسلامی در استانبول و یا بیانیه اجلاس بحرین و گفته های نخست وزیر انگلستان در این اجلاس، فحاشی و اتهام و ناسزا را به منطق و استدلال ترجیح میدهند، تا باب بحث و گفتگو باز نشود بلکه نظر یکسویه با پرخاش و اتهام و توهین مطرح شود و خوراکی شود برای تقابل های سیاسی درون حکومتی و به خیابان آمدن سیاهی لشکری که آماده بالا رفتن از دیوار سفارتخانه هاست و یا آماده حمله و تهاجم به تجمعات سیاسی و حتی مذهبی.

درهمین فضای بسته سیاسی است که دسته بندی های مافیائی اختلاس و دزدی و رشوه حکومتی تا مغز استخوان نظام رخنه کرده است و ای بسا جیره آن گروه های حرفه ای بالا رونده از دیوار سفارتخانه ها و حمله به تجمعات نیز از سوی همین دسته بندی های مافیائی پرداخت شود.

بدین ترتیب است که یکبار دیگر و بعنوان یگانه راه حل مشکلات کشور در تمام عرصه های اقتصادی و سیاسی گشوده شدن فضای سیاسی مطرح می شود و هیچ گریزی هم از آن نیست. آینده بیش از امروز این واقعیت را اثبات خواهد کرد، گرچه جبران تاخیر در پذیرش این واقعیت با ایران و ایرانی گران تمام خواهد شد.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده