راه توده                                                                                                                                                          بازگشت

 

 

وحدت ملی

در برابر

وحدت اسلامی!

 

    

جمهوری اسلامی طی 40 سال به شکلی زیانبار کوشید وحدت ملی را نادیده گرفته و آن را به وحدت اسلامی تبدیل کند و شعار "خودی" و "غیرخودی" را پیشه حکومتی کرد. این صف بندی باصطلاح اسلامی که خود بتدریج تبدیل به انواع خودی ها و غیر خودی های اسلامی شد، سرانجام به فساد و اختلاس و دزدی های میلیاردی در حکومت انجامید. غارتگرانی که همه ریش دارند، تسبیح می گردانند و اغلب داغ مهری هم بر پیشانی دارند

بدین ترتیب آن وحدت ملی که در انقلاب 57 جلوه کرده بود به آن وحدت اسلامی تبدیل شد که صف روز به روز کوتاه تر شد. هر کس می گوید نه، نگاهی به شاخ و شانه کشیدن های سه قوه مقننه و مجریه و قضائیه برای هم بیاندازد و صف کوتاه روحانیون و حتی نظامیان خودی را هم مرور کند. این وحدت اسلامی گاه و براساس تکه تکه شدن مداوم آن و تاثیر پذیری از نبردی که درجامعه جریان دارد و بازتاب آن بصورت اختلاف در درون حکومت جلوه می کند، نام اصولگرا، ارزشگرا، اصولگرای نواندیش، تلاشگران، ولایتمداران، جبهه پایداری، دانشجویان عدالتخواه و... بیاندازد. اینست آنچه به نام وحدت در حاکمیت باقی مانده است. بقیه اش شعارهای تبلیغاتی است که بدرد نماز جمعه ها نیز دیگر نمی خورد.

اما علیرغم این باصطلاح وحدت اسلامی - حکومتی وحدت مردم با خودشان حکایت دیگری است. وحدتی که اکنون سالهاست هیچ ارتباطی با حاکمیت ندارد و بر سر هر بزنگاه و رویدادی چنان به نمایش در می آید که بیم و هراس حکومتیان را بر می انگیزد. از جمله در همین دو سال 96 و 98 که دو شورش دیماه و آبان ماه را از خود بجای گذاشته است. در رویدادهای طبیعی مانند زلزله و یا حتی همین آتش سوزی های اخیر جنگل های جنوب ایران نیز شاهد همین وحدت ملی که بیگانه با وحدت حکومتی است را شاهدیم. حتی در انتخابات مجلس یازدهم نیز همین وحدت را در عدم شرکت درانتخابات فرمایشی و استصوابی شاهد بودیم.

در بزنگاه های ملی مردم به استقبال هم می روند و حاکمیت می کوشد آن ها را از هم جدا کند.

هر اندازه حاکمیت به سمت تشدید سرکوب می تازد، مردم به سمت فاصله گیری از حکومت و حفظ و دفاع از فرهنگ و رسوم ملی می روند. حاکمیت به جدائی مردم از هم می اندیشد و روی آن حساب باز کرده و مردم در انتظار هر پدیده ای که بهانه ای شود برای نشان دادن اتحاد ملی خویش. این پدیده می خواهد زلزله و سیل، ویروس کرونا، حریق جنگل ها، عدم شرکت درانتخابات باشد و یا حتی تصادف اتومبیل و سقوط هواپیمای اوکرائینی با شلیک موشک پدافند هوائی سپاه، و یا خطر تهاجم خارجی به کشور. سابقه تاریخی تحولات در ایران نیز همیشه همین بوده است، بی آنکه این وحدت ارتباطی با دفاع از حاکمیت جدا افتاده از مردم داشته باشد.

 مردم ایران تجربه سخت و دردناک دوران احمدی نژاد را پشت سر دارند و بخش مهمی از پختگی امروز مردم ایران ناشی از همین تجربه است!

 

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

 

 

 

 

 



 

 

        پیج فیسبوک راه توده

 

 

 

                        راه توده شماره 744 - 19 تیرماه  1399

 

                                اشتراک گذاری:

بازگشت