رفراندوم است؟

بیانیه ای که در هفته های گذشته بنام میرحسین موسوی منتشر شد و در آن از خواست رفراندم برای تغییر نظام و قانون اساسی سخن رفت با واکنش های مختلفی در خارج و داخل ایران مواجه شد. برخی ها در خارج کشور این بیانیه را در راستای به اصطلاح مبارزه اپوزیسیون وابسته به غرب و در ادامه تحرکات امثال رضا پهلوی و هواداران تحریم و حمله نظامی به ایران دانسته و آن را نمادی از "اتحاد" اپوزیسیون داخل و خارج شمردند. گروهی دیگر نیز که 40 سال است از سرنگونی جمهوری اسلامی دم می زنند و ظاهرا سیاست برای آنها نه پاسخ به مسائل لحظه بلکه طرح شعارهایی در حد قرن ها و هزاره هاست گفتند موسوی هم بالاخره به نتیجه آنها رسید و هرچند دیر آمده ولی خوش آمده است! در این میان گروه سومی نیز که در میان آنان شخصیت های میهندوست و قابل احترامی نظیر علیرضا رجایی و هاشم آقاجری وجود دارند از خواست رفراندم پشتیبانی کرده و در واقع آن را همچون دریچه ای برای یک گذار مسالمت آمیز درنظر گرفتند.

بحث اکنون بر سر این نیست که این بیانیه و طرح خواست رفراندم از میرحسین موسوی هست یا نیست، بحث بر سر محتوای آنچیزی است که منتشر شده. بیاییم شرایط عملی تحقق رفراندم را بررسی کنیم و ببینیم آیا واقعا راه نوینی را برای یک گذار مسالمت آمیز می تواند باز کند یا در حد یک تخیل باقی می ماند. همگان قبول دارند که جمهوری اسلامی در شرایط عادی دست به رفراندم نمی زند. نه جمهوری اسلامی و نه هیچ حکومت دیگری چنین نمی کند. نه "مادرو" در ونزوئلا زمانی که غرب و ۵۰ کشور "گوایدو" رئیس مجلس را به شکل خودخوانده ای بعنوان رئیس جمهور آن کشور شناختند حاضر به رفراندم شد نه بشار اسد زمانی که نیمی از کشورش اشغال و در حال سقوط بود رفراندم را پذیرفت.

برای اینکه جمهوری اسلامی بپذیرد که رفراندم کند - اگر بپذیرد - باید شرایط بحران ایجاد شده باشد. آن هم نه یک بحران عادی بلکه بحران موجودیت نظام و کشور. وضع باید به شکلی باشد که به بحران نتوان از بالا مثلا با تسلیم به آمریکا یا از طریق یک کودتای سپاهی و مرخص کردن روحانیت و ارتجاع مذهبی پاسخ داد. این بحران چگونه ایجاد می شود و به چه شکل گسترش پیدا می کند؟ مسئله در همینجاست. زیرا هر بحرانی که در داخل ایجاد شود قبل از آنکه بخواهد به مرحله پذیرش رفراندم برسد فورا از طرف نیروهایی در خارج از مرزهای ایران یعنی آمریکا و اروپا و کشورهای منطقه مصادره خواهد شد و آنها اجازه نخواهند داد که این بحران راه حل داخلی مترقی پیدا کند.

مشکل اصلی بن بستی که ما امروز در آن قرار گرفته ایم بیش از آنکه رهبری جمهوری اسلامی باشد امریکاست. اگر آمریکا و غرب دست از سر ما بر می داشتند و اجازه می دادند که ما خودمان مسائلمان را حل کنیم بالاخره مردم ایران با رهبران جمهوری اسلامی کلنجار می رفتند و با هم با پذیرش هزینه ای معقول به یک نتیجه ای می رسیدیم. ولی همانطور که حوادث چند ماه گذشته نشان داد چنین چیزی ممکن نیست. در هر بحرانی غرب وارد می شود و برنامه خود برای فروپاشی ایران را پیش می برد و در نتیجه هر جنبش داخلی در میانه راه درگیر دوراهه تغییر نظام یا حفظ ایران می شود. طبیعی است که مردم ایران تغییر نظام به بهای تکه تکه شدن ایران را نمی خواهند و اصلا یکی از عوامل مشروعیت جمهوری اسلامی نزد بخشی ازمردم باوجود همه انتقادها و نارضایتی هایی که نسبت بدان دارند همین است که در منطقه ای که همه قدرت های آن درگیر جنگ های داخلی و حمله خارجی شده اند توانسته امنیت و یکپارچگی ایران را حفظ کند.

بنابراین اگر خواهان یک گذار مسالمت آمیز از این نظام باشیم، تحقق این گذار مشروط به پیگیری روش هایی است که هدف آن اتفاقا حل مشکلات و جلوگیری از ایجاد بحران های بزرگ باشد نه اینکه تحقق آن مشروط به شرایط بحران باشد. زیرا هر بحران بزرگی بسرعت به ضد خود تبدیل می شود و بصورت عامل دخالت خارجی برای فروپاشی ایران در می اید و مردم را از ادامه خواست مطالبات خود منصرف می کند.

خواست رفراندم هرچند در ظاهر بنظر یک خواست معقول و مسالمت آمیز می آید اما شرایط امکان تحقق آن به هیچوجه شرایط معقول و مسالمت آمیز نیست. یعنی اوضاع باید در حد ویرانی ایران و حداقل تا سوریه ای شدن آن رفته باشد تا شاید جمهوری اسلامی رفراندم را بپذیرد که این فراندم هم دیگر به هیچ درد مردم ما نمی خورد زیرا هدف آن تکه پاره شدن ایران است.

بجای آنکه خواست ها و فرضیاتی را مطرح کنیم که ما را از لحظه و نقد و اصلاح امور غافل می کند باید همه کوشش را بر روی اصلاح اوضاع کنونی و ایجاد آرامش درکشور متمرکز کرد. هر نوع تحول مثبت داخلی از طریق برقراری چنین ثبات و آرامشی که اجازه مداخله به قدرت های خارجی در امور داخلی ایران را ندهد عبور می کند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده