هیچکس باندازه اداره کنندگان راس هرم قدرت در جمهوری اسلامی نمی داند، آن بحرانی که امروز گریبان حکومت از یکسو و گریبان مردم و آینده کشور را از سوی دیگر گرفته، حاصل برتری یک خط و اندیشه و باصطلاح تدبیر حفظ نظام بر خط و اندیشه دیگری با همین اهداف در جمهوری اسلامی است. این کشاکش میان دو اندیشه برای حفظ نظام، هم در آستانه انتخابات دوره هفتم ریاست جمهوری وجود داشت و هم در سالهای ریاست جمهوری محمد خاتمی. در آخرین سالهای ریاست جمهوری وی، بتدریج آن نظر و راه حلی غالب شد که امروز تحت عنوان دولت امام زمان شاهدش هستیم. این که در این صف بندی‌ها وابستگان و یا نمایندگان کدام اقشار و طبقات اجتماعی در کجا قرار داشته و یا دارند، قطعا مهم است و در بطن این دو خط خفته است، اما دراینجا صحبت بر سر تئوری و یا خط مشی بقای نظام است که بهانه ای شد برای قدرت مطلق نمایندگان ساختار اقتصادی بیمار و حاکم در جمهوری اسلامی.
هر دو طیف مورد بحث در حاکمیت، اعتقاد داشتند و همچنان دارند که امریکا نظام و رژیم ایران را می‌خواهد به هر قیمت ممکن تغییر دهد؛ حتی با حمله نظامی و عراقیزه و یا افغانیزه و یا حتی بالکانیزه کردن ایران. یعنی تقسیم ایران به چند جمهوری جدید. برای خنثی سازی این عزم امریکا و حتی اسرائیل ( ما درباره نظر و بحث درون حاکمیت صحبت می‌کنیم و نه نظر و بحث خودمان دراین ارتباط) دو سر این طیف، دو راه حل داشتند:
1- گروه و طیف گسترده‌ای که بنام اصلاح طلب می‌شناسیم و محمد خاتمی چهره برجسته آنست، چه در آستانه انتخابات 2 خرداد و چه در سال‌های پس از آن معتقد بودند و هنوز هم هستند که با گشایش فضای سیاسی کشور، قبول حتی محدود حقوق بشر جهانی، گسترش مناسبات دیپلماتیک با همه کشورهای جهان – بویژه کشورهای بزرگ منطقه مانند مصر و ترکیه و عربستان و کشورهای محور در اروپا- کم کردن فشار فرهنگی- مذهبی به جامعه و گسترده کردن دایره حامیان نظام با شعار "ایران برای همه" و نفی اندیشه فاشیستی "خودی و غیر خودی" می‌توان سد راه حمله امریکا به ایران شد. آنان بویژه روی مناسبات با اروپا و روسیه تکیه می‌کردند و این که روی تضاد منافع اروپا و روسیه از یک طرف و امریکا از طرف دیگر هم می‌شود مانور کرد. حتی بحث‌های جدی پیرامون موفقیت‌های "چاوز" در ونزوئلا در حاکمیت انجام شد و سفرهائی نیز بصورت متقابل به این کشور انجام شد. مسئله تکنولوژی هسته‌ای نیز در همین چارچوب مورد بحث بود. یعنی، این گروه، ضمن حمایت از تکنولوژی اتمی، از تولید سلاح اتمی حمایت نمی کرد و آن را تشویق کننده و هموار کننده حمله نظامی به ایران هم می‌دانست. یعنی همان خطری که هر دو گروه آن را خطری برای سرنوشت نظام می دانند.
2-  طیف دوم که برخی فرماندهان سپاه و همچنین رهبر و امثال احمد جنتی دبیر شورای نگهبان در آن نقش کلیدی دارند، اعتقاد دیگری برای حفظ نظام داشتند و همچنان دارند. این طیف معتقد است، گشایش فضای سیاسی ما را با سرنوشت اتحاد شوروی در زمان گرباچف روبرو خواهد کرد. اقشاری که از این فضا استقبال می‌کنند، این نوع گشایش‌ها را اندک می‌دانند و در نهایت نیز جمهوری اسلامی را نمی خواهند و در صورت تعرض به ایران نیز مدافع نظام نیستند. بنابراین ما باید بدنبال آن طیف 10- 20 میلیون ایرانی برویم که پای نظام می‌ایستد و با فضای سیاسی، چه بسته و چه گشوده اش کاری ندارد. این طیف اجتماعی اعتقادات عمیق اسلامی دارد و ما باید این اعتقادات را بیشتر  تقویت کنیم و از طرف دیگر، بصورت موقت هم شده به معیشت آنها که با هزینه ای اندک و بخور و نمیر ممکن است برسیم.  این طیف حکومتی هنوز رویاهای دوران جنگ با عراق و نفوذ کلام آیت الله خمینی و تاثیرات انقلاب 57 را در سر دارد و معتقد است که در صورت حمله به ایران، همین اقشار اجتماعی مورد نظر از نظام تا پای جان می‌توانند دفاع کنند. در عرصه منطقه ای نیز آنان معتقدند بجای برقراری و یا گسترش روابط دیپلماتیک با کشورهای بزرگ منطقه (مانند مصر، عربستان و... حتی افغانستان) که بهرحال رقیب ما هستند و دوست امریکا و یا اروپا که در نهایت متحد امریکاست، ما باید برویم بدنبال جلب حمایت شیعیان  کشورهای مسلمان منطقه و آنها را به ستون پنجم خود دراین کشورها تبدیل کنیم. چنان، که هم دولت‌های مورد بحث منطقه از بیم همین شیعیان و یا ستون پنجم ما نتوانند تخته پرش امریکا برای حمله به ایران شوند و هم امریکا و اروپا برای هر نوع تعرضی به ایران این ستون پنجم را بعنوان ضربه زننده به منافع آنها در منطقه به حساب آورند. در عرصه بین‌المللی نیز باید روابط را با روسیه گسترش داد که هم تولید کننده و فروشنده سلاح‌های مدرن است و هم منافع آن در دور ماندن آمریکا از مرزهای روسیه است. برای جلب حمایت چین نیز بايد دروازه‌های اقتصادی را به روی آن گشود و از مناسبات چین با کره شمالی نیز به سود خود، برای بدست آوردن فن آوری‌های نظامی از کره شمالی بهره گرفت. با همین هدف، دهها شرکت تجاری در یکی، دو سال اخیر با مدیریت و سرمایه فرماندهان سپاه گشایش یافته که کارت واردات همه نوع کالائی را با تسهیلات گمرکی دراختیار دارد و یکی از انگیزه های جدال بر سر کنترل فرودگاه جدید تهران(خمینی) از سوی سپاه همین امر بود. این شرکت ها تبدیل به رقبای بسیار جدی آن شرکت های تجاری شده اند که در دو دهه گذشته، بصورت سنتی دراختیار جناح راست (مرکب از بازریان قدیمی مانند رهبران موتلفه و یا روحانیون صاحب بنیادها) بوده اند و طرف معاملات و قرارداد های آنها نیز عمدتا کشورهای اروپائی و بندرگاه آنها نیز شیخ نشین های خلیج. یورش کالای چینی به ایران و جدال قدرت در جناح راست، به این ریشه های اقتصادی نیز باز می گردد. جدالی که می تواند برای اولین بار به تصفیه های جدی در جبهه راست جمهوری اسلامی بیانجامد و حتی همراه با خشونت های نظامی - امنیتی شود. مدل حکومتی این طیف، بجای ونزوئلا، کره شمالی است. همین طیف تکنولوژی هسته‌ای را برای تولید بمب اتم می‌خواهد و اساسا، از آنجا که خود بر این بخش سلطه داشته، پایه آن را براین مبنا ریخته است. آنان معتقدند سیاست منطقه ای و جهانی آنها وقتی به سلاح اتمی هم مجهز شود ایران از تعرض بیمه شده و دیگر آمریکا و یا اسرائیل جرات حمله به ایران را نخواهند داشت و ما وارد مناسبات جدیدی با جهان، از موضع قدرت می‌شویم. ادامه