فرصت مانور و فرار از حلقه
محاصره را نباید به حاکمیت داد

بحث ما، با آنهائی نیست که از ابتدای انقلاب و در تمام 31 سال گذشته نتوانسته اند نقش مذهب و روحانیت در جنبش های اجتماعی ایران و در انقلاب 57 را درک کنند و عمدتا در اسارت واکنش های احساسی و عملکردهای مذهبی حکومت باقی مانده اند. روی سخن با آنهائی است که مردان و زنان صحنه عمل در داخل کشورند. آنها که بدرستی اعتقاد دارند از تن روحانیت و تن سپاه باید نیرو کند و به تن جنبش وصل کرد و گام به گام به خاکریز جبهه کودتا نزدیک شد و آن را فتح کرد.
با این نگاه است که ما تاکتیک و مانور لغو راهپیمائی 22 خرداد در آستانه این سالگرد را تائید می کنیم. زیرا با شلیک توپ "درخواست راهپیمائی" حاکمیت دست و پای خود را، پس از یکسال رجز خوانی درباره خاتمه به زعم خویش "فتنه" گُم کرد و لشگر کشی به خیابان های تهران عملا نشان داد که خود می دانند لشگر سبز در چه وسعتی آماده فرصت برای ظهور و حضور خیابانی است. از یکسو روحیه در هم کوبیده شده حاکمیت را به نمایش گذاشت و از سوی دیگر فرصت مانور را از حاکمیت گرفت.
حاکمیتی که زیر فشار حوادث 14 خرداد – سالگرد در گذشت آیت الله خمینی- بر سر مقبره اوست و تمام زمینه چینی هایش برای یک مانور نیرو در آن مراسم نقش بر آب شد و رویدادهای آن روز زلزله ای بود که سقف خانه اش بر اثر آن چند شکاف دیگر برداشت، نباید فرصت می یافت تا روی حوادث سالگرد 22 خرداد مانور کند. درعین حال که لشگر کشی خیابانی اش، عملا اعتراف به شکست تمام پیروزی های ادعائی اش برای سرکوب و خاتمه جنبش بود.         ادامه

------------------------------------