سرمقاله 670

اهداف انقلاب 57

بار دیگر در شعارهای مردم

انقلاب 1357 در ایران سه آرمان بزرگ داشت. استقلال، آزادی، و سوسیالیسم یا آنطور که در آن زمان‌ می‌گفتند "عدالت اجتماعی". در طول زمان این هر سه آرمان زیر مجموعه‌ای از "اسلام" تعریف و دستخوش تحریف شد.

خواست استقلال تبدیل شد به سیاست موازنه و بندبازی جهانی به عنوان "نه شرقی و نه غربی" که معنایش نداشتن استقلال در انتخاب دوست و متحد در عرصه جهانی بود. نخست از اینجا شروع کردند که اصلا همه حکومت‌های جهان با ایران و انقلاب ایران دشمن هستند، چرا که همه آنها یا وابسته به غرب هستند یا شرق و ما تنها کشور مستقل در جهان هستیم. ولی از آنجا که دشمنی با همه ناممکن بود، ابتدا کشورها به "اسلامی" و "غیراسلامی" تقسیم شدند. پاکستان ضیاالحق و ترکیه که اویسی در آنجا ارتش برای حمله به ایران تشکیل داده بود شدند کشورهای مسلمان "دوست و برادر". بعد یک گام دیگر به پس گذاشتند و گفتند جهان به کشورهای "خداشناس" و "خدانشناس" تقسیم‌ می‌شود. امریکا و اروپا اگر زورگویند لااقل خدا را قبول دارند، در حالیکه شوروی و کشورهای "کمونیستی" گویا خدا را قبول ندارند. پس دشمن اصلی اینها هستند. با همین اندیشه به استقبال ریگان، رئیس جمهور وقت امریکا رفتند که مک فارلین را با یک انجیل امضا شده به ایران فرستاد. سرانجام موضع جهانی ایران آنقدر ضعیف شد که دشمنان ایران تهدیدیش می‌کردند که با چه کشوری حق دارد دوست باشد و با چه کشوری حق ندارد. مسئله تنها بر سر شوروی یا کشورهای اروپای شرقی نبود که از انقلاب ایران پشتیبانی‌ می‌کردند و ایران اجازه نزدیکی با آنها را نداشت. ایران حق رابطه با کشورهای مسلمانی مانند سوریه، الجزایر یا لیبی را هم نداشت چون با شوروی‌ها رابطه خوبی داشتند. حتی اسدالله عسگراولادی در مذاکره با یکی از دیپلمات‌های انگلیسی از سیاست خارجی کشور گلایه‌ می‌کند و نارضایتی خود را از سفر هاشمی رفسنجانی به "کره شمالی" به مقام‌های انگلیسی اعلام‌ می‌کند. در حالی که هدف این سفر خریدهای جنگی بود. فرجام شعار استقلال که مردم در انقلاب داده بودند چنین شد. ادامه

خشم ملی در خیابانهای

کشور 10 میلیونی هائیتی

ترجمه و تدوین- "عسگر داوودی"