سرمقاله 681

وعده های پیش از 22 بهمن

یکی پس از دیگری پوچ در آمد!

جشن و راهپیمایی 22 بهمن امسال در شرایط امید و انتظار مردم به تغییرات برگزار شد. حکومت و بیت رهبری بطور ضمنی و آشکار وعده‌ها و امیدهایی به مردم داد. از "پیام راهبردی رهبر" برای تعیین مسیر آینده و تغییر سیاست‌ها تا تشکیل شورای رهبری و اصلاح ساختاری نظام، جمع کردن بساط اطلاعات سپاه و ایجاد تشکیلاتی قانونمند زیر نظر شورای امنیت ملی، وعده عفو وسیع زندانیان و...

مردم از کنار هم گذاشتن این خبرها و زمزمه‌ها که حکومت آنها را پخش می کرد این را می فهمیدند که آقای خامنه‌‌ای سرانجام تصمیم به اصلاح خود و عقب نشینی از برابر مردم گرفته است. قرار است با تشکیل شورای رهبری به شیوه رهبری فردی و اداره کشور از طریق بیت رهبر که در حال سقوط ایران به قعر دره است وداع شود. به مقابله با دولت و انتخاب و رای مردم خاتمه داده شود. راه برای ورود اصلاح طلبان و تحول خواهان به عرصه سیاسی باز شود. حصر موسوی و کروبی و حبس و بند زندانیان سیاسی پایان یابد. بودجه نهادهای مذهبی از آنها گرفته و صرف بهبود زندگی مردم و مدرسه سازی و آموزشگاه و ورزشگاه و بهداشت و سلامت مردم شود.

بحران سراسری اقتصادی و اجتماعی و اخلاقی؛ شکست حکومت در همه عرصه‌ها و زمینه‌ها؛ و شرایط تحریم و خطر خارجی؛ مردم را با وجود بی اعتمادی مطلق به حکومت، این بار به احتمال تحقق و درستی این خبرها و وعده‌ها که از 10 روز مانده به 22 بهمن بی وقفه تبلیغ شد امیدوار کرده بود.

امروز و با عبور از 22 بهمن از آن وعده‌ها و امیدها هیچ چیز باقی نمانده است. پیام راهبردی آقای خامنه‌‌ای مشتی کلی گویی بی مصرف و تکراری از آب در آمد و موشی حقیر زایید. پایان حصر و آزادی زندانیان سیاسی تبدیل شد به آزادی قاچاقچیان و جانیان و‌اندک مفسدان اقتصادی که گذارشان به زندان افتاده است. از هم اکنون تکلیف امید به شورای رهبری و تغییرات ساختاری چنان روشن است که مردم در کوچه و بازار می گویند هدف از این طرح جا انداختن مجتبی خامنه ای در جمع این شورا و سپس تبدیل او به رهبر جایگزین است. همه اینها امروز از نظر مردم دروغ و فریبی بود برای آنکه از 22 بهمن بی خطر عبور کنند.

آنچه روی داد فقط این نیست که نشان داد حکومت و بیت آقای خامنه‌‌ای ظرفیت تغییر و واگذار کردن قدرت را ندارد. حکومت از تنگه 22 بهمن و تبدیل شدن جشن آن به محل اعتراض و طرح خواست‌های مردم عبور کرد ولی به بهایی بسیار سنگین، به بهای نا امید ساختن مردم. امیدی که ایجاد شد اکنون و زمانی که به ناامیدی کامل منجر گردد کشور را صدبار بیش از گذشته در بحران فرو می برد و مردم را به عصیان و انفجار و شورش می کشاند. وضعیت کل کشور را می توان به وضع زندان قرچک شبیه دانست. آنها که امید به آزادی داشتند وقتی احساس کردند امیدشان ناامید شده زندان را هم به آتش کشیدند. اکنون و بویژه پس از پیام پوچ "راهبردی" رهبر همه ایران در چنین احساس و در چنین فضایی است. این فریبکاری با خسارتی سنگین برای حکومت و شاید جامعه ایران پایان یابد. آینده این را نشان خواهد داد.

-------------------------------------------------------------------------------------