سرمقاله 678

با کدام نیروها می توان

جبهه "نجات ایران" تشکیل داد؟

ایران ما روزبروز در بحران هایی جدی تر و عمیق تر فرو می رود. مجموعه ای از تحریم ها و فشارهای خارجی و حتی خطر جنگ همراه شده با تسلط مافیا و قدرت های مالی و تجاری و رانتی و بانکی بر زندگی مردم که موقعیت کشور ما را در عرصه داخلی و جهانی بیشتر از همیشه آسیب پذیر و شکننده کرده است. طبیعی است همه نیروهای میهندوست، اعم از مذهبی، ملی، چپ و از جمله هواداران حزب توده ایران نیز از این اوضاع نگرانند و نسبت به آینده کشور احساس خطر می کنند. بحث امروز نه بر سر سلطنت طلبی است، نه جمهوری خواهی، نه دموکراسی خواهی. بحث بر سر آن نیروهایی است که درکی مشترک برای گذار از این مرحله را دارند. در این شرایط منطقی ترین کار آن است که خواست های مردم را تشخیص داد و عمده ترین آنها را برای این مرحله تدوین کرد و دید از درون حکومت چه نیروهایی، خواه و ناخواه، برای تحولات به مردم می پیوندند. یعنی شکافی را که اکنون در حکومت هست فقط بیان نکنیم بلکه بگوئیم و با صدای بلند اعلام کنیم که این شکاف باید در جهت خواست های مردم تعمیق شود. ضعف بزرگ اصلاح طلبان که موجب تضعیف و پراکندگی آنان شده است همین است که قادر به تشخیص و بیان خواست مردم نیستند و در نتیجه نمی توانند در جهت تعمیق و سمت و سو دادن به شکاف های درون حکومت عمل کنند. آنها وحشت دارند و نمیخواهند بگویند باید خصوصی سازی ها متوقف شود. نمی خواهند و نمی گویند بازرگانی خارجی باید تحت نظارت دولت قرار گیرد. نمی گویند از دولت الکترونیکی باید حمایت شود، دست تجار و رانت خوارها کوتاه شود و مطالباتی مشابه آن که هم بیان خواست مردم است و هم مردم آنها را خوب متوجه می شوند.

یک نتیجه این ناتوانی در آن است که چون مردم بیان خواست های خود را از زبان اصلاح طلبان نمی شوند بدین نتیجه می رسند که همه این اختلاف ها بر سر قدرت و جانشینی یکی بجای دیگریست. نتیجه بسیار منفی دیگر برآمده از ناتوانی در بیان خواست های مردم و ارئه راهی برای تامین آنها آن می شود که جامعه، ناتوان از ترسیم چشم اندازی برای آینده، بسرعت به عقب می رود و طرفدار گذشته پیش از انقلاب می شود. وقتی خواست ها و مطالبات مردم دیده و شنیده نمی شود، وقتی مبارزه و نیروی آنها دست کم گرفته می شود، وقتی به بازتاب و پیامدهای این مبارزه درون حکومت توجه و بهای لازم داده نمی شود، جامعه در انصورت، ناامید از خود، ناامید از وجود گوش شنوایی برای خواست های خود، به امید قدرت هایی خارج از مرزها نیز می نشیند یا به توان اثرگذاری نیروهای سیاسی موهوم دل می بندد. در اینجاست که راهی جز تدوین و بیان خواست های مردم برای تغییر، ایجاد امید با نشان دادن بازتاب آن در حکومت و کوشش برای جمع کردن همه نیروهای در حول این خواست ها وجود ندارد.... ادامه  

-------------------------------------------------------------------------------------

یک "حاج آقا رضا" نیست که زیر گوش علی خامنه ای پایان کار را بگوید؟

-------------------------------------------------------------------------------------

فیسبوک راه توده --------- با تلگرام راه توده همراه شوید -------- فیسبوک آرشیو  راه توده ------- آرشیو راه توده ----------- بایگانی راه توده اینترنتی از شماره اول -------- بایگانی راه توده چاپی از شماره 1 تا 127 (1373 - 1378) --------  جستجو مطالب منتشره در راه توده اینترنتی --------  زنان  --------  سایت ها --------