سرمقاله 733

آیا نتایج حمله جهانی "کرونا"

همان نتایج جنگ دوم خواهد بود؟

آیا شیوع ویروس کرونا را باید به منزله شکل سده بیست و یکمی جنگ جهانی و کوشش برای آغاز جنگ جهانی سوم به حساب آورد؟ برخی شواهد چنین نشان می دهد و پاره‌‌ای چنین عقیده دارند. مثلا والنتین کاتاسانوف پژوهشگر بنیاد تحقیقات استراتژیک روسیه در مقاله‌‌ای که در همین شماره راه توده منتشر شده شرایط گسترش ویروس کرونا را با شرایطی که به جنگ جهانی دوم منجر شد مقایسه کرده و معتقد است که جنگ جهانی دوم حاصل بحران سرمایه داری در دهه 30 و برای نابود کردن اتحاد شوروی و حداقل متوقف کردن رشد اقتصادی آن بود. زمینه بروز ویروس کرونا نیز بحران جهانی سرمایه داری از 2008 بدینسو و رشد چین و کشورهای آسیای جنوب شرقی است. هدف اصلی جنگ جهانی کرونایی به زانو دراوردن چین و تصاحب سهام شرکت و بنگاه‌های آن بوده است.

تا چه میزان می توان جنگ جهانی کرونایی را با جنگ جهانی دوم مقایسه کرد؟ به لحاظ شمار تلفات انسانی واکنش رهبران غرب دربرابر گسترش ویروس فرضیه بالا را تقویت می کند. براساس محاسباتی که رهبران کشورهای غربی کرده‌اند و مرکل و ترامپ و جانسون رسما آن را اعلام کرده‌اند بهترین سناریو برای غرب آن است که در یک دوره چند ماهه 70 درصد جمعیت جهان این ویروس را بگیرد که حداقل 5 درصد مبتلایان آن کشته خواهند شد یعنی حدود 350 تا 500 میلیون نفر در جهان. با در نظر گرفتن شمار کشتگان جنگ جهانی دوم که بنا بر آمار رسمی حدود 73 میلیون تن (61 میلیون غیرنظامی و 12 میلیون نظامی) تخمین زده می شود و با توجه به اینکه جهان در آن زمان حدود 2 میلیارد تن جمعیت داشت، رقم 350 تا 500 میلیون برای قربانیان کرونا در جمعیت کنونی بیش از 7 میلیاردی جهان تقریبا همان درصد جنگ جهانی دوم می شود.... ادامه

دیدار "به آذین" با ایندیرا گاندی

نسل بعد از انقلاب 57 دشوار بتواند تصور کند فضای آزادی که پس از این  انقلاب در کشورما بوجود آمد. این فضا علیرغم محدودیت هائی که بتدریج حکومت و گروه های فشار و مرتجعین مذهبی بوجود آوردند تا نیمه های سال 1360 ادامه یافت. پس از انقلاب، حزب توده ایران، با آنکه هنوز جنگ عراق با ایران آغاز نشده بود "جمعیت هواداران صلح" را تشکیل داد. شادروان "به آذین" مترجم برجسته و از معدود بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران،  دبیر این انجمن شد و به نمایندگی از همین انجمن و برای تشریح انقلاب ایران و ضرورت صلح راهی چند کشور جهان و از جمله و در راس آنها کشور هندوستان شد. در هندوستان با ایندیرا گاندی نخست وزیر محبوب و کاردان این کشور که اندک زمانی بعد ترور شد دیدار کرد. همزمان با این سفر، محمد علی عموئی دبیر وقت کمیته مرکزی حزب توده ایران نیز با هدف تشریح انقلاب ایران به همراه یک هیات، راهی چند کشور و از جمله افغانستان شد و با رهبر دولت دمکراتیک افغانستان "ببرک کارمل" دیدار کرد. آنها پس از این دیدارها به کشور بازگشتند اما بزودی از ادامه این سفرها جلوگیری شد و حتی همه رهبران حزب توده ایران ممنوع الخروج شدند.