سرمقاله 796

نمایش وحدت ملی

بزرگترین دستآورد تظاهرات خوزستان

اعتراضات در خوزستان که از اهواز آغاز شد و بتدریج به سوسنگرد و دیگر شهرهای آن استان و سپس به لرستان و آذربایجان کشید می رفت که با طرح مجلس در محدود کردن اینترنت که میلیون ها شغل را در کشور نابود می کرد به یک بحران سراسری تبدیل شود. حکومت در بحران خوزستان به همان روش های همیشگی با شدت کمتر و بیشتر متوسل شد. انکار بحران، انداختن آن به گردن رسانه های بیگانه، قطع اینترنت، کشف گروه های تکفیری در تظاهرات، ادعای مسلح بودن تظاهر کنندگان و اعزام گروه های سرکوب، وصل کردن آن به کشورهای خارجی، تهدید و اعمال خشونت علیه مردم و سپس سخنانی نظیر ادعای آقای خامنه ای که نارضایتی و تظاهرات مسالمت آمیز حق مردم است و ....

این ادعا که شمار تظاهر کنندگان کم بود و یا هست نیز یک خودفریبی حکومتی است. چرا که کافی است مردم بیم از سرکوب و تیراندازی و دستگیری و زندان نداشته باشند تا هر یک از این تظاهرات چند صد نفره به چند صد هزار نفره در خیابانها تبدیل شود. حکومت خود نیز این را میداند و به همین دلیل به مانورهای انتظامی و نظامی، بستن راه ها و خیابانها و چنگ و دندان نشان دادن در همان ابتدای هر تظاهراتی متوسل می شود. اگر غیر از اینست و میخواهند بدانند چه شماری از مردم از حکومت ناراضی و حاضر به تظاهرات خیابانی اند، بساط سرکوب را از سطح شهرها جمع کنند و مثل شاه با هلیکوپتر برفراز شهرها و در راس آنها از تهران پرواز کنند تا جمعیت را به چشم ببینند. در غیر اینصورت خود را فریب داده اند، چنان که حداقل از سال 88 تاکنون چنین کرده اند.

اکنون همه می دانند که بحران های پیاپی برآمده از سیاست چند دهه حکومتی و ناشایسته سالاری و رانت خواری و دخالت رهبر و بیت رهبری در همه امور ریز و درشت کشور و مقابله با هر گونه تلاش برای بهبود و اصلاح است که نتیجه آن نه تنها ناامید کردن مردم از امکان اصلاحات شده بلکه عملا امکان اصلاح را هم منتفی کرده است. ناامیدی مردم از امکان اصلاحات برخاسته از یک گمان و خیال نیست، برآمده از تجربه زندگی آنها در همه عرصه هاست و نه فقط در فضای سیاسی. اصرار بیت رهبر بر حذف مردم و بر صدر نشاندن ناشایستگان و چاپلوسان و حاکم کردن باندها و مافیاها بر زندگی مردم عملا امکان نقد و اصلاح برنامه ها را سلب کرده و اجازه حل آنها را نمی دهد. در نتیجه هر مشکل نسبتا کم اهمیت یا دارای راه حل، حامل این ظرفیت بالقوه است که در طول زمان به یک بحران وسیع و همه جانبه ختم شود و اکنون این زمان رسیده است.... ادامه