سرمقاله 854

مرز میان اعتراض مترقی

و شورش های کور ارتجاعی

اعتراضات و حوادث چند هفته گذشته در ایران که هنوز پایان نیافته حاوی درس ها و هشدارهایی بوده و هست برای همه مردم ایران و نیروهای سیاسی میهندوست. این اعتراض ها عمق بحرانی را که کشور ما در آن قرار گرفته نشان داد که مانند هر بحرانی حامل انقلاب و ضدانقلاب است. این بحران می تواند نیروی محرک اصلاحات عمیق و انقلابی در کشور شود که آینده ای روشن تر را نوید دهد، یا برعکس به فروپاشی و چندپارچگی و ویرانی ایران ختم شود.

اعتراض هایی که با مرگ نابهنگام مهسا امینی آغاز شد خصلتی تحول خواهانه و مترقی داشت و مهمترین انگیزه و هدف آن پایان دادن به تحقیر و دخالت های ارتجاعی در عرصه اجتماعی و آزادی های اجتماعی بود. این اعتراض ها در همان روزهای نخست با مقاومت زنان ایران و همبستگی زنان باحجاب و بی حجاب و کم حجاب با یکدیگر و اکثریت بزرگ جامعه با آنها توانست دستاوردهایی را دربرابر تحقیر و تحمیل حجاب اجباری بدست آورد. دستاوردهایی که موقعیت گرایش های ارتجاعی حکومتی را ضعیف کرد و می تواند ضعیف تر کند و این جنبه مترقی آن بود. ولی ادامه آن در شرایط فلج صدا و سیمای حکومتی، استفاده از روش های تبلیغاتی نخ نما و تکراری، نامحرم دانستن مردم در همه زمینه ها، ملوک الطوایفی رسانه ای و پخش انواع اطلاعات و خبرهای ضد و نقیض از طرف دستگاه های رسمی و در شرایط انباشت انواع نارضایتی های عمومی بسرعت از چارچوب اولیه خارج شد و هدایت آن بدست شبکه های خارجی و تبلیغ کوکتل مولوتف و تشویق گردن زدن و سربریدن و حلق آویز کردن افتاد که هم چشم انداز ادامه و پشتیبانی ملی و مردمی از آن را مسدود کرد و هم آن را در مسیر ضدانقلاب و ویرانی ایران قرار داد. به این ترتیب فرصتی دوباره برای ضد حمله نیروهای ارتجاعی داخلی که در روزهای نخست منزوی شده بودند فراهم آورد... ادامه