حکومتی که نه روئی در وطن دارد
و نه در غربت دلش شاد است

اجلاس غیر متعهدها، که با شرکت شمار بسیار کمی از سران کشورهای عضو این سازمان و یا "جنبش" در تهران برگزار شد، از زوایای مختلف مورد بررسی و نقد قرار گرفته است. از جمله انتقادهای صریح و تند مردم در کوچه و بازار. مردمی که گرفتار نان شب اند و کوچکترین نقش و سهمی در سیاست هائی که حاکمیت خودسر، به سکانداری آقای خامنه‌ای پیش می‌برد و یک باند مافیائی از سرداران سپاه و روحانیون پیاده نظام آن هستند ندارند. این نقد، جدا از انتقادهای تبلیغاتی و تخریبی است که علیه کل جمهوری اسلامی در رسانه هائی نظیر رادیو اسرائیل و مطبوعات و تلویزیون‌های کشورهای بزرگ جهان پیش برده می‌شود. نقد و انتقاد مردم عمدتا و با آن که صریحا امکان بیان آن را ندارند چنین است:
حاکمیت از هر فرصتی، با هر هزینه سنگینی که بر دوش مردم تحمیل می‌کند، در پی مشروعیتی خارجی و نجات خویش از گرداب بحرانی است که سراپای آن را فرا گرفته است. نمایشی که با اجلاس غیر متعهدها در تهران برپا کردند و هیچ حاصلی هم از آن نتوانستند بدست آورند، جز تشدید اختلافات داخلی حکومت و افزودن بر خشم و نفرت عمومی، در پی همین مشروعیت بود. حضور شمار کمی از سران کشورهای غیر متعهد و اعلام اختلاف نظرشان بر سر مهم ترین مسائل منطقه با جمهوری اسلامی و تذکر دبیرکل سازمان ملل متحد به شخص علی خامنه‌ای در باره سه مسئله اساسی. یعنی "بحران سوریه"، "پرونده اتمی" و "نقض حقوق بشر"، خود گویای بی نتیجه بودن تلاش و کوششی است که در پشت برپائی اجلاس غیر متعهدها در تهران پنهان بود. یعنی "کسب مشروعیت جهانی".
این تلاش و کوشش ها، به اشکال مختلف در آینده نیز تکرار خواهد شد و حتی کار به بزرگترین و خفت بارترین سازش‌ها و مصالحه‌ها و معامله‌های جهانی هم می‌تواند بکشد، به یک دلیل واضح و روشن:
حاکمیت نه می‌خواهد و نه می‌تواند با مردم ایران آشتی کند و مشروعیت ملی کسب کند. و حکومتی که مشروعیت داخلی و ملی ندارد، ضعیف تر از آنست که در عرصه جهانی اعتباری داشته باشد و این بی اعتباری که برخاسته از عدم مشروعیت داخلی است، حاکمیت کنونی جمهوری اسلامی را تا مرز بزرگترین خیانت‌های ملی می‌تواند پیش ببرد. حتی اگر حمله‌ای نظامی به ایران صورت بگیرد و تاسیساتی که با پول ملت طی چندین و چند دهه برپا شده از بین برود، متهم درجه اول نه مهاجم، بلکه حاکمیتی است که زمینه این تهاجم را فراهم ساخت و این خود برگی از خیانت ملی حاکمیت نامشروعی است که نمی خواهد از برابر مردم کنار برود و حاکمیت را به آنها واگذار کند. ریشه بحران کنونی در جمهوری اسلامی همین جاست. این که اقلیتی سرکوبگر سرنوشت اکثریت مردم را دراختیار گرفته و از دل همین حاکمیت نابرابر، فقر و فساد و اختلاس و دزدی و بیکاری و نابودی تولید بیرون آمده است. همین اقلیت دیکتاتوری سرمایه داری تجاری را بر کشور حاکم کرده است. این مهم نیست که تفنگ دارد و یا درجات نظامی روی شانه و یا عمامه بر سر، این مهم است که سمت گیری اقتصادی کشوری که سکانش را این اقلیت در اختیار دارد چیست؟ و آن اکثریتی که غارت شده قربانی دیکتاتوری کدام طبقه و قشر است. هیچ سند و تحلیل و استدلالی به استحکام آمار نیست، و آمار می‌گوید، حداقل در 7 سال گذشته که حتی احزاب مذهبی نیز سرکوب شدند، کودتای انتخاباتی صورت گرفت و مطبوعات و رسانه‌ها به بهانه فعالیت اتمی و سیاست نظامی حاکم به اسارت سانسور گرفتار آمدند، در دولت عوامفریب احمدی نژاد 483 میلیارد دلار(*) پول حاصل از فروش نفت، صرف واردات به کشور شده است. این واردات توسط شبکه سرمایه داری تجاری سنتی و نو سرمایه داران تجاری انجام شده که درجات سپاهی داشته و بنادر و گلوگاه‌های مرزی را دراختیار دارند. این که این واردات به چه بهانه هائی انجام شده و براثر تحریم ها، به چه قیمت دولا پهنائی، مهم نیست، مهم اینست که نظام حاکم و طبقه حاکم که دیکتاتوری خود را به مردم تحمیل کرده دارای چه ماهیت و پایگاه اقتصادی است. و این همان اقلیتی است که زیر عمامه و یا شبکلاه بازاری و یا توپ و تانک و موشک بر اکثریت حاکمیت می‌کند و فاقد مشروعیت داخلی است و به هر دستآویزی چنگ می‌زند ... ادامه

20 سال از معروف ترین
ترور حکومتی "میکونوس" گذشت
اسفندیار صادق زاده