منتقدان مذاکرات اتمی

طراحان و مجریان فاجعه اند!

آخرین دور مذاکرات اتمی ایران، در نیویورک، در شرایطی پایان یافت که هم در میان بخشی از مردم، هم در سطح کارگزاران جمهوری اسلامی خوش بینی چندانی نسبت به موفقیت مذاکرات وجود ندارد. سران حکومت و عاملان فاجعه هشت ساله دوران احمدی نژاد سرسختی غرب و احتمال عدم موفقیت مذاکرات اتمی را نشانه درستی سیاست بی اعتمادی و سمتگیری نظامی و جنگی دوران احمدی نژاد در برابر دیپلماسی و سیاست گفتگوی دوران محمد خاتمی می دانند. آنان ولی یک نکته را به مردم نمی گویند و درباره آن توضیح نمی دهند، این نکته که : مذاکرات اصلا بر سر چیست؟

موضوع مذاکره در واقع پایان دادن به تحریم ها یعنی همان قطعنامه هایی است که احمدی نژاد آن را "ورق پاره" اعلام می کرد و امام جمعه های موقت تهران برایش هورا می کشیدند. همه این مذاکرات، اگر در نهایت هم موفقیت آمیز باشد تازه ما پس از هشت سال اتلاف وقت و ثروت ملی به دوران ماقبل احمدی نژاد باز می گردیم.

بنابراین، امروز مذاکرات دیگر برای دست یافتن به حق مسلم اتمی نیست، بلکه برای باز گرداندن کشور به شرایط جهانی دوران ماقبل احمدی نژاد و پایان دادن به میراث شومی است که آن دولت برای ملت ایران باقی گذاشته است. هدف مذاکرات بدست آوردن چیز تازه ای نیست، بلکه حفظ حداقل هایی است که ایران بدان دست یافته است. از این نظر منتقدان مذاکرات کنونی نه تنها حق ندارند مدعی دولت روحانی باشند، بلکه خود باید پاسخگوی دوران هشت ساله گذشته و میراثی باشند که برای این دولت باقی گذاشتند. آنان باید پاسخگوی سیاست جنگی و نظامی باشند که تصور می کردند از طریق آن می توانند سیاست سرکوب در داخل، به بهانه حق مسلم اتمی و سازش در خارج، به بهانه مذاکره برای رسیدن به این "حق مسلم" را پیش ببرند و در هر دو عرصه شکست خوردند. درست است که احمدی نژاد سخنگوی این سیاست شده بود ولی وی قطعا به تنهایی عمل نمی کرد و حامیان او در فرماندهی سپاه، در مجلس، در شورای نگهبان، و بالاخره در بیت رهبری همگی در تحمیل این فاجعه ملی نقش داشتند... ادامه