سرمقاله راه توده 626

چه کسانی خود را

در چهره احمدی نژاد می بینند؟

سخنرانی‌ها و اتهام‌ها و افشاگریهای احمدی نژاد علیه قوه قضائیه و واکنش لرزان حکومت در برابر آن، چیزی را آشکار کرد که پیش تر بدان کمتر توجه شده بود. اینکه در این حکومت با حلقه‌ای از فاسدها و مفسدها روبرو هستیم و به همین دلیل مسئله تصفیه آن بسیار پیچیده تر از آن چیزیست که تاکنون تصور‌ می ‌شد. احمدی نژاد را تحمل‌ می‌کنند نه فقط بخاطر مدارکی که دارد، بلکه برای اینکه‌ می‌دانند با هم از یک قماش و از یک جنس هستند. هر کدام از اینها در جای احمدی نژاد بود و اطلاعات او را داشت همان‌ می‌کرد که او کرد. برای نمونه همین چندی پیش حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان بابت توقیف دو روزه روزنامه اش بنای فحاشی به شورای امنیت ملی را گذاشت. در ورای ماجرای احمدی نژاد مسئله‌ای بزرگتر و وسیع تر اشکار‌ می‌شود: همه این دار و دسته حکومتی اصولگرایان و جناح راست یا باید با هم بمانند یا با هم بروند، چون همه از هم سند و مدرک دارند و وقتی قرار باشد یکی از آنها قربانی شود آماده است نظامی که سنگش را به سینه‌ می‌زند را با خود قربانی کند و ببرد. پرونده مرتضوی هم برای همین ده سال طول کشید. برای آنکه او هم از جنس احمدی نژاد و شریعتمداری است و همکاسه با بقیه آنها. او هم اگر قرار باشد قربانی شود پرونده نظام را به وسط خواهد کشید، فراموش نشود که پرونده فاضل لاریجانی برادر روسای دو قوه مقننه و قضائیه زیر بغل اوست. اصلاحات از این نظر عملا با سد و مانعی بزرگ روبروست چرا که رهبر خود به گروگان کسانی درآمده که سه دهه سنگ آنها را به سینه زده و مسئولیت ها را میان آنها تقسیم کرده است. اکنون بهتر معلوم‌ می‌شود چرا در این رژیم مبارزه با فساد ناممکن است، چرا فقط اصلاح طلب‌ها محاکمه‌ می‌شوند و به زندان‌ می‌افتند، چرا حتی یک تن از این آقایان وابسته به راست تا به امروز محاکمه نشده و اگر شده همه چیز بصورت نمایش پیش رفته و پیش‌ می‌رود، چرا از انتخاب حسن روحانی تا این اندازه خشمگین شده‌اند، چرا برادر این و آن را به گروگان‌ می‌گیرند و…ادامه

-----------------------------------------

شلیک شاه به پیشانی خودش!

11 اسفند 1353، شاه که تمام احزاب سیاسی غیر وابسته به دربار شاهنشاهی را منحله اعلام کرده بود، دو حزب حکومتی یعنی حزب ایران نوین و حزب مردم را نیز منحل کرد و با جسارتی که به بلاهت شباهت داشت حزب "رستاخیز" را اعلام و دستور داد همه مردم عضو این حزب شوند و هر کس نمی خواهد عضو شود پاسپورت گرفته و از ایران برود. از فردای این دستور در تمام ادارات و شرکت ها و دانشگاه ها و حتی مدارس دفتر بدست های حکومتی راه افتادند و ثبت نام توام با تهدید افراد را آغاز کردند. همه ملت باید حزبی می شدند اما آن حزبی که شاه تشکیل داده بود. تنها کمتر از 4 سال زمان لازم بود تا طشت این حزب و فرمانده آن از بام آسمان پر حادثه ایران فرو افتد و مردم علیه شخص شاه که جلودار رژیم بود و مردم او را مسبب همه گرفتاریها و سرکوب ها میدانستند در خیابانها به راه بیفتند. هیچ حزب سیاسی واقعی را شاه باقی نگذاشته بود تا پیشقراول جنبش خیابانی مردم شود و از آنسو شبکه روحانیت و مساجد که منحله اعلام نشده بودند نبض مردم را بدست گرفتند و شدند جلودار انقلاب 57.

شاه در 11 اسفند 53 تیری بر پیشانی خود شلیک کرد که 4 سال بعد او را نقش زمین کرد. آنها که همه احزاب را درجمهوری اسلامی منحله اعلام کرده و جلوی فعالیت آنها را گرفته اند و راه را برای چند حزب بی رمق حکومتی باز کرده اند، گذشته را باید مرور کنند تا آینده خود را ببینند!

بخش پایانی مقاله تحلیلی زایش چپ نو در ترکیه

ترکیه لای چرخ دنده

جنبش دمکراتیک کردها

نشریه نیوو لفت ریویو

"چنگیز گونش" برگردان: فروزنده فرزاد