سرمقاله راه توده 641

نبض جامعه و رویدادها را

حتی لحظه ای نباید رها کرد!

هم شورش دیماه 96 و هم نتایج و پیامدهای آن برای کسانی که راه توده را در سال گذشته پیگیری کرده‌اند غیرمنتظره و غافلگیرکننده نبود. راه توده از ماهها قبل هم احتمال وقوع شورش را پیش بینی کرده بود و هم دلایل و پیآمدهای آن را. مثلا در سرمقاله راه توده شماره 617 (6 مهر 96) چنین‌ می‌خوانیم:
«ایران با سرعتی حیرت انگیز به سمت تنش، بحران و فروپاشی‌ می‌رود. فساد بیسابقه حکومتی، افزایش شمار تهیدستان و حاشیه نشینان در کنار عمیق شدن دره میان فقر و ثروت و اختلاف میان طبقات، رشد بیکاری و وضعیت وخیم اشتغال، خالی شدن روستاها، بحران آب و محیط زیست و کشاورزی، اعلام رسمی وجود قحطی در کشور و تامین خوراک 34 میلیون تن از طریق واردات، گسترش بیسابقه آسیب‌های اجتماعی، خشونت، قتل، تجاوز، دزدی، فساد، اعتیاد، روسپی گری، کودک آزاری، وضع نابسامان و پولی شدن و طبقاتی شدن بهداشت و درمان و آموزش و پرورش، بازگشت بیسوادی مطلق در کنار مدرک گرایی و شمار تحصیلکردگان بیکار، نرخ هولناک تصادفات جاده‌ای و مرگ و میرها و معلولیت‌ها و هزینه‌های سنگین و فزاینده آن بر اقتصاد و جامعه، فرار روزافزون مغزها، سرمایه‌ها و نیروی کار، هرج و مرج فکری و فروپاشی بنیان‌های اخلاقی، شکلگیری گروه بندی‌های چپاولگر رانت‌خوار، اختلاس‌گر و فشار رقابت میان آنها بر زندگی مردم. ناتوانی در پیش گرفتن یک سیاست مستقل ملی، بحران در سیاست خارجی و مناسبات جهانی… همگی تصویری از چشم انداز نگران کننده‌ای است که کشور ما به سوی آن در حال حرکت است که نهایت آن جز رویارویی نظامی و فروپاشی چیزی نخواهد بود.»
راه توده در ادامه نوشت: «بخشی از حاکمیت در ایران که بعضا به رهبر جمهوری اسلامی و گروه‌های نظامی و سپاه نزدیک هستند از گسترش بحران استقبال‌ می‌کنند و به آن دامن‌ می‌زنند. اینان تصور‌ می‌کنند که‌ می‌توانند مسئولیت بحران را به گردن مخالفان یا رقبای سیاسی خود و دولت منتخب بیاندازند تا جایی که در نهایت یک راه بیشتر باقی‌ نمی‌ماند و آن بدست گرفتن قدرت توسط سپاه است. همان تصوری که با آن در پی طولانی کردن و بی‌ راه حل کردن جنگ با عراق بودند، اکنون بصورت طولانی کردن و بی‌ راه حل کردن بحران سیاسی و اقتصادی و اجتماعی درآمده است. اینان از هیچ کاری برای زمین زدن دولت و عدم موفقیت آن دریغ‌ نمی‌کنند.»...ادامه