سرمقاله راه توده 700
دو راهی جنگ و دیپلماسی
بار دیگر در برابر ایران قرار گرفته

ایران در ماه‌ها و هفته‌های اخیر شاهد دوگانگی و کشاکش جنگ و دیپلماسی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی است. این دوگانگی البته تازه و مربوط به یک ماه و دو ماه و یک دهه و دو دهه اخیر نیست. از همان دوران پس از انقلاب و بویژه پس از بازپس گیری خرمشهر از ارتش عراق این دوگانگی بوجود آمد و تا همین امروز ادامه یافته است. قرار گرفتن ایران در دوراهی جنگ و صلح پس از فتح خرمشهر آغاز یک دوراهی تاریخی برای ایران و انقلاب شد که ما پس از نزدیک به چهار دهه هنوز نتوانسته ایم از زیر سایه نحس آن خارج شویم.
در آن زمان، همان کسانی که امروز ندای جنگ طلبی سر می دهند و از "پاتک" و "مقابله به مثل" دم می زنند به آیت الله خمینی وعده دادند و حتی فشار آوردند که کافیست فرمان ورود به عراق صادر شود تا بصره و پس از آن بغداد در چند هفته سقوط کند و در خیالات و اوهام (یا انجام ماموریت خود) بیت المقدس را هم فتح کرده بودند! در حالیکه در همان زمان نقشه غرب و امریکا درست همین بود که ایران را به یک جنگ فرسایشی بکشاند که پیروزی در آن ناممکن بود. کاری که آنها از طریق این جنگ طلبان انجام دادند و اسلحه‌هایشان را فروختند و ایران و عراق، هر دو را بدست هم ویران کردند و فرسودند. ضمن اینکه آن نیروهای سیاسی - مانند حزب توده ایران - که نسبت به ورود به این جنگ فرسایشی هشدار دادند متهم شدند که "بدستور ارباب" نگران پیروزی ایران در جنگ هستند و می دانیم که چه بهایی بابت این روشن بینی و صراحت پرداختند. بدینسان ادامه جنگ بهانه‌‌ای شد برای بستن فضا و روی آوردن به دیپلماسی‌های ارتجاعی پشت صحنه و فجایع دیگری که همه از آن کمابیش با خبر هستند..ادامه