سرمقاله 752

40 سال شیر یا خط

با سکه سیاست های خارجی و داخلی

هفته گذشته تلاش آمریکا برای بکارگیری آنچه "سازوکار ماشه" می نامد - یعنی بازگشت خودکار تحریم‌های سازمان ملل مصوب دوران احمدی نژاد – شکست خورد. 13عضو از 15 عضو شورای امنیت سازمان ملل از جمله چین و روسیه و کشورهای اروپایی، درخواست آمریکا را با توجه به خروج آن کشور از برجام غیرموجه دانستند. با اینحال دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، و پمپئو وزیر خارجه آن کشور بر ادامه فشار و تحریم حداکثری بر ایران همچنان پافشاری می کنند.

سماجت و امید هیئت حاکمه آمریکا در موثر بودن تحریم‌ها علیه ایران ریشه در کجا دارد؟ دو عامل مهم در ایران وجود دارد که آمریکا را امیدوار می کند که تحریم‌ها و فشار به ایران کارساز خواهد بود: بیراهه‌های سیاست خارجی و کج راهه‌های سیاست داخلی.

در عرصه خارجی، سیاست جمهوری اسلامی دو ویژگی عمده دارد:

 1- ناتوانی از ایجاد اتحاد،

 2- ناتوانی از برقرای توازن.

جمهوری اسلامی دو مسئله اتحاد و توازن را علیه یکدیگر می فهمد و نه مکمل همدیگر. در واقع هر کشوری در جهان ابتدا باید متحدان خود را مشخص کند تا بتواند به اتکای جبهه‌‌ای که در آن قرار گرفته با دیگر قدرت‌های جهانی توازن برقرار کند. جمهوری اسلامی چون نمی تواند متحدی در جهان برای خود انتخاب کند، توازن هم نمی تواند ایجاد کند. نتیجه چهل سال بندبازی در سیاست خارجی آن شده که هیچ کشوری به ایران اعتماد ندارد و حاضر به هزینه دادن بابت آن نیست. کشورها بابت متحدان خود حاضرند هزینه بدهند مانند هزینه‌‌ای که مثلا روسیه در سوریه پرداخته و تا آخر هم خواهد پرداخت ولی بندبازها و کسانی را که میان دو صندلی نشسته‌اند و از این علیه آن و از آن علیه این بهره برداری کنند هیچ کشوری را نه متحد واقعی خود می داند و نه هزینه بابت آن می پردازند. .. ادامه