سرمقاله 861

دو ماه تجربه برای درک

واقعیت جامعه و حکومت کافی نیست؟

هاشم اغاجری از رهبران سابق سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و از رزمندگان دوران جنگ با عراق در گفتگویی با اشاره به اعتراض های اخیر می گوید:  "من اصلا تلقی‌ام این نیست که این اعتراضات آخرین حلقه است و به کسانی که این توهم را تولید می‌کنند که اکنون روزهای آخر است و این نظام همین روزهاست که سقوط کند به صورت جدی هشدار میدهم که این یک توهم خطرناک است. این توهم هزینه‌های زیادی برای جوانانی ایجاد می‌کند که به تصور این ‌که همین روزهاست که تمام بشود، هر هزینه‌ای را متحمل می‌شوند."

در درستی سخن ایشان تردید نیست. ولی مشکل فقط جوانان نیستند که دچار این توهم خطرناک شده اند بخشی از اپوزیسیون ایران و کسانی که برای خود سابقه چهل ساله و پنجاه ساله مبارزه سیاسی و چپ قائل هستند و هیچکس غیر از خودشان را هم قبول ندارند در این توهم کودکانه و خطرناک شریکند. این اپوزیسیون نه تنها نتوانسته بین حرکت اعتراضی مردمی و جریان خشونت گرای فاشیستی که از خارج هدایت می شود تمایز قائل شود، بلکه دومی را به حساب اولی می گذارد و قادر به موضعگیری دربرابر خشونت نیست. قادر نیست زیرا خود در همان توهم " روزهای اخر حکومت" شریک است و تصور می کند خشونت کوتاه مدت مسئله ای ایجاد نخواهد کرد و فعلا مسئله اصلی و فوری سرنگونی حکومت است. البته تخیلاتی که درباره بازگشت قهرمانانه به ایران دارند نیز به این بی صبری و کوربینی دامن می زند.

راه توده از همان آغاز تاکید کرد که در آنچه روی می دهد دو گرایش وجود دارد. یکی حرکت اعتراضی مردمی و مترقی که باید از آن پشتیبانی کرد. و دوم حرکات خشونت آمیز که باید قاطعانه در برابر آن چه به شکل مخالف و چه به شکل حکومتی ایستاد. ولی چون هیچ حرکت اعتراضی مسالمت آمیز نمی توانست و نمی تواند با شعار سرنگونی آغاز شود یا ادامه یابد این موضع راه توده به معنای مخالفت با سرنگونی تلقی شد که گویا فوری و در دسترس است و با افزایش خشونت ها در پایتخت و شهرها و کشاندن آن به کردستان و بلوچستان و خوزستان می توان بدان رسید.

اکنون که بر اکثریت بزرگ مردم معلوم شده که خشونت ایران را به سمت ویرانی خواهد برد و نمی خواهند از حرکات خشونت آمیز پشتیبانی کنند، آنها که تا دیروز حاضر نبودند حتی یک کلام در محکوم کردن خشونت ها سخن بگویند ناگهان بیاد آورده اند که جنبش زن، زندگی، آزادی خشونت پرهیز بوده است! با اینحال نمی خواهند از خیالپردازی ها و دنباله روی خود از جریان های خشونت طلب ارتجاعی و سلطنت طلب و امریکایی – اسرائیلی انتقاد کنند. نه تنها انتقاد نمی کنند بلکه به ما می گویند چرا دنباله رو آنها نشده ایم که گویا اگر راه توده هم با توهم سرنگونی چند هفته ای همراه شده بود حکومت حتما اکنون دیگر سرنگون شده بود و کار تمام شده بود!

گفتگوی تلویزیونی با "اسکار لافونتین"

سیاست و سیاستمداران

با هم در آلمان سقوط کرده اند!

ترجمه- عسگر داوودی

3 عضو برجسته نشریات توده ای

در دیدار با "محمد قاضی"

از راست به چپ:

1- محمود ژندی مدیر و سردبیر روزنامه "بسوی آینده" در سالهای پیش از کودتای 28 مرداد، که سیاسی ترین و پرقدرت ترین روزنامه چپ ایران بود. او پس از کودتا سالها در زندان "قلعه فلک الافلاک" خرم آباد زندانی شد.

2- مهندس عباس گِرمان که هم اندیش محمود ژندی بود. مترجم برجسته کتاب هندسی "عدد، زبان علم". او نیز پس از 28 مرداد سالها در زندان ماند.

3- کاوه دهگان مترجم، روزنامه نگار و نویسنده ای که "طبری را استاد خود می دانست و می گفت: طبری به من تیتر زدن و روزنامه نگاری را آموخت". معروف ترین ترجمه های او عبارتند از: 1- هنر چیست؟ - لئون تولستوی 2- ظهور و سقوط رایش سوم - ویلیام شایرر.

و این هر سه به دیدار محمد قاضی؛ مترجم برجسته ایرانی رفتند. پیش از آن که قاضی خاموش شود. کاوه دهگان بر گونه قاضی بوسه می زند. بوسه ای که شاید میدانست و میدانستند، "بوسه وداع" است.

ایران، چنین نسلی از روشنفکران، روزنامه نویسان، مترجمان و سیاست ورزان و مبارزان سیاسی را یکبار دیگر به خود خواهد دید؟

(عکس از آرشیو سایت "سفینه نوح" متعلق به زنده یاد نصرت الله نوح گرفته شده است. نصرت الله  نوح به مرد حافظه ایران شهرت داشت.... ادامه

-----------------------------------------------------------------------------------