سپاه و روحانیت، دو بازوی
موقعیت باخته در ج.سلامی

از همان آغاز پیروزی انقلاب57، دو قشر برای قدرت خیز برداشتند : روحانیت و سپاه. اتفاقا رهبری انقلاب و نه آقای خامنه‌ای که این عنوان را پس از انقلاب روی خود گذاشته نیز روی حضور دو قشر در عرصه کار اجرایی و اقتصادی حساسیت داشت و با آن صریحا مخالف بود: یعنی هم روحانیت و هم سپاه.
هیچکدام از این دو به سخن و منع آقای خمینی که برخاسته از یک تجربه تاریخی بود گوش نکردند و اکنون هر دو می روند که سرنوشت یکدیگر را تکمیل کنند.
اندکی پس از پیروزی انقلاب آیت الله خمینی برای آنکه بهانه ای دست روحانیت برای حضور در عرصه اجرایی و دولتی ندهد به قم رفت و وظیفه خود را در حد نظارت بر امور دانست. البته در میان روحانیان سیاستمداران برجسته و میهندوستی وجود داشتند و وجود دارند که محروم کردن ایران از حضور و خدمت آنان کار خردمندانه ای نبود و نیست، اما سخن آقای خمینی در واقع این بود که اگر روحانیت می خواهد کار اجرایی و دولتی انجام دهد بهتر است لباسش را درآورد و وارد عرصه اجرایی شود تا اگر وضع چنانکه او پیش بینی می کرد خراب شد به حساب روحانیت که از نظر وی یک وظیفه معنوی و نظارتی دارد خدشه ای وارد نیاید. روحانیت به سخن آقای خمینی گوش نکرد که هیچ عکس آن هم عمل کرد.
همین حساسیست را وی در مورد سپاه نیز داشت و بارها سپاه را از ورود به عرصه سیاسی و کارهای اجرایی و اقتصادی نهی کرده بود و تا زمانی که خود زنده بود نیز مانع آن شده بود. همین نهی و همین ممانعت خود نشانه آن بود که وی در فرماندهان سپاه یک گرایش به قدرت طلبی سیاسی را تشخیص داده بود که بنظر وی می توانست شیرازه نیروی دفاعی ملی کشور را از هم بگسلد و آن را عرصه تاخت و تاز و کشمکش های سیاسی کند. تجربه نشان داد که این هم درست بود. البته در میان سپاهیان نیز قطعا شخصیت های میهندوست وجود داشتند و دارند که کسی مخالف با فعالیت سیاسی علنی و شفاف آنها نیست، همچنان که صدها تن بودند   ... ادامه

چهره های درخشان - مریم فیروز
صادق هدایت
انسانی که دوباره باید شناخت

صادق هدایت، عبدالحسین نوشین و لرتا

در ناهار خوری ما نیمکت چوبی بود که تابستان‌ها روی آن تنها یک تکه کتان علفی می‌انداختیم. تعارف کردم که بنشیند و خودم و شوهرم در پی پذیرائی برآمدیم. دوست دیگری که همراه ما بود با خستگی زیاد خود را روی نیمکت انداخت و او چنین می‌پنداشت که روی آن تشک نرمی است و اکنون پاهای خسته او را با نوازش دربر می‌گیرد، ولی بدبختانه چوب سخت نوازش سرش نمی شود و او یکباره داد زد: ‌ای وای پدرم درآمد!

صادق خونسرد ایستاده بود و همان طور که خوی او بود نفس را با صدای از بینی بیرون می ‌داد. خیلی آرام گفت:

راستی! تا الان نمی دانستیم که پدر شما از کجایتان در می‌آید!

البته این جانب از خنده به روی زمین افتاده بودم و گمان کنم تنها کسی که نمی‌خندید و تند تند می‌پرسید "علت شادی چیست؟" خود صادق بود .....