سرمقاله 606

کج راهه ای که سپاه

 باید از آن باز گردانده شود!

برخی نکاتی که در این سرمقاله به آنها اشاره می کنیم، تاکنون بارها در مقالات و موضع گیری های راه توده مطرح شده است، اما از آنجا که در ماههای اخیر مسائل تازه ای در این ارتباط مطرح شده، لازم میدانیم یکبار دیگر و با دقت و صراحت بیشتری آنها را مطرح کنیم. محور اصلی مورد اشاره ما موقعیت منطقه ای ایران و مسئله بسیار مهم ضرورت داشتن قدرت دفاعی - نظامی ایران است. در همین ارتباط، نوع رابطه با برخی جبهه بندی های جدید جهانی مانند حضور در "پیمان شانگهای"، سازمان "بریکس"، حضور نظامی در سوریه و عراق و تنش های رو به رشد در خلیج فارس و تحولات منفی و بسیار جدی در افغانستان نیز مطرح است. به همان اندازه که تحولات و رویدادهای حکومتی در داخل ایران مطرح است. بویژه از روزهای نخست پس از انتخابات ریاست جمهوری 96 و پیروزی قاطع حسن روحانی با رای 24 میلیونی مردم که اگر کار شکنی در کار رای گیری نکرده بودند این 24 به 27 و 28 میلیون هم می رسید.

1- داشتن قدرت نظامی برای دفاع از کشور یک ضرورت انکار ناپذیر است و به همین دلیل ما از هر تکامل و تحولی در این رابطه دفاع می کنیم. این که سپاه پاسداران پرچمدار این تکامل است یا ارتش و یا هر دو با هم، در درجه دوم اهمیت قرار دارد. همچنان که تلاش برای ایدئولوژیک کردن (رنگ و لعاب اسلامی زدن به قوای نظامی) در درجه اول اهمیت قرار ندارد. دراین چارچوب نه تنها از تولید موشک در ایران دفاع می کنیم، بلکه بر ضرورت داشتن نیروی هوائی قدرتمند نیز تاکید می کنیم، که این مهم فعلا و تا سالها از طریق خرید مدرن ترین هواپیماهای نظامی ممکن می شود. از آنجا که غرب چنین اجازه و امکانی را طی 38 سال گذشته نداده و در آینده نیز نخواهد داد، هیچ راه دیگری جز یاری گرفتن از روسیه و چین وجود ندارد. بویژه که اکنون با "برجام" و لغو تحریم های جهانی موانع موجود بر سر راه این ضرورت برداشته شده است. موانعی که از جمله ضربات دولت احمدی نژاد بود و دولت روحانی موفق به لغو آن شد. با این نگاه و تاکید بر واقعیات است که جنبه های ضد ملی مخالفت با "برجام" نمایان تر می شود.... ادامه

یک تاریخ بود و من نمیدانستم!

سر بالایی خیابان را میرفتم. پیرزنی خوش چهره ای صدایم زد: مادر خیر ببینی نفسم برید، کمکم کن به خانه ام برسم . اشاره به خانه اش کرد آنطرف خیابان . دسته کلید را هم داد.

دیدم اگر همینجور بخواهد برود یکساعت طول میکشد . خم شدم. دست انداختم زیر بازوهایش. بلندش کردم . در حالیکه دستش را می نداخت دور گرونم ..با خنده گفت: وای مادر چه خوب بفکرت رسید.

گفتم: اشکال نداره شما هم جای مادرم.

با طنزی که انتظارش را نداشتم گفت: پسرم اگر تا بالا همینجور منو ببر خیلی خوبه. دارم احساس عروس بودن میکنم.

گفتم: چشم. عروس از این  بهتر؟

دستانش حلقه شده بود به گردنم .

رسیدیم به خانه. آرام گذاشتمش روی مبل . چشم که گرداندم دیدم همه جا پر بود از عکس های آدمای سرشناس.. افسرای توده ای ..نوشین ..کیا نوری ..اسکندری، سیمین دانشور .. فرمانفرما و خیلی های دیگه که نمی شناختم . پرسیدم

- مادرم! پس چرا شما اینقدر سبک بودی ؟

- وا چه حرفا میزنی. یه پیرزن بالای نود دیگه چقدر باید وزن داشته باشه؟ خیلی باید داشته باشه؟ ببین عکسا رو. میدونی چه تاریخی پشت سرته؟ اینهمه آدم کله گنده ..اینهمه توده ای ..قهقه ای زیبایی زد و  خودمانی تر گفت:

- هاهاهاها. ای خدا. تو چقدر خنگی. اینهمه رو شناختی؟ منو نشناختی؟

- نه. از کجا باید بشناسم ؟

- خنگ علیخان. من خود خود حزبم ..حزب توده

دوباره با دقت بیشتری داشتم عکس ها را نگاه میکردم که قهوه بدست آمد.

- خودتو خسته نکن. من مریم فیروزم ..زن کیانوری

بقیه شو من اومدم .. دختر فرمانفرما .. فامیل مصدق. یعنی من تاریخ چند نسل را بغل کرده بودم ؟

- هاهاهاها ..آره تو داشتی تاریخ دربدری و شکنجه چند نسل را مثل عروس می بردی حجله

-هاهاهاها ..

به یاد لعل تو و چشم مست میگونت

ز جام غم می لعلی که میخورم خونست

نقل از فیسبوک علی بیک