سرمقاله 703

بحث های پوچ و بی نتیجه

درباره اصلاحات و اصلاح طلبان

هفته گذشته میزگردی با عنوان "اصلاحات؛ امکان یا امتناع؟" با حضور عباس عبدی، احمد زیدآبادی و حسین مرعشی در دفتر مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران برگزار شد. نفس برگزاری این میزگرد که گفته می شود استقبال خوبی از آن شده بود در شرایط کنونی مثبت است و به هر حال نشان می دهد که جامعه بدنبال راه حل است. البته مسائلی که در این میزگردها مطرح می شود معمولا تکراریست: ‌اصلاحات شکست خورده یا نخورده؟ رژیم اصلاح پذیر است یا نیست؟ آیا قانون اساسی اجازه اصلاحات را می دهد یا نمی دهد؟ رادیکالیسم خوب است یا بد است؟ اصلاح طلب خوب چه کسی است؟

 پرگویی درباره اینکه انقلاب‌ها خشونت هستند؛ طبقه متوسط که آنها در آن قرار دارند موتور تاریخ و نیروی عمده دموکراسی و دوای همه دردهاست و ... خودبزرگ بینی‌ها و گنده گویی‌های کوته نظرانه‌‌ای از این دست هم معمولا جزیی از این بحث‌هاست که در میزگرد اخیر خوشبختانه وزن کمتری داشت.

مشابه این بحث‌ها نزدیک 20 سال و از همان سالهای نخست دولت محمد خاتمی شروع شده و هنوز هم ادامه دارد و ظاهرا قرار نیست هیچوقت هم پایان یابد. ولی بحث اصلی بنظر ما هیچکدام از اینها نیست. بحث این است که این اصلاحاتی که از آن این همه سخن می گویند و خود را حامی و طرفدار آن می دانند و مردم را دعوت می کنند که به آن بپیوندند اصلا چیست؟‌ چکار می خواهند بکنند که اسمش اصلاح است؟ اصلاح طلبی ظاهرا یک عنوان، یک لقب شده برای یک عده. ولی هیچکدام نمی گویند که برنامه آنها برای اصلاحات چیست. امروز جامعه ما با انواع مشکلات و بحران‌های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی مواجه است. برنامه اصلاح طلبان برای این مشکلات چیست؟ هیچکس نمی گوید و هیچکس نمی داند. گیریم همه اصلاح طلبان رفتند به مجلس اصلا یک طرح دارند که در این مجلس برای اصلاحات ارائه بدهند؟ اگر اصلاحات یک جنبش اجتماعی است چگونه می توان بر روی "هیچ" جنبش بنا کرد؟ مردم را در حول یک برنامه، در حول خواست‌هایی می توان دور هم جمع کرد. وقتی خواست و برنامه‌‌ای وجود ندارد، جنبشی هم وجود ندارد...ادامه