سرمقاله 702

حکومت بر سر دو راهی

وحدت ملی و یا سرکوب ملی

وضعیت ماهها و هفته‌های اخیر نشان می دهد که جمهوری اسلامی از یکسو در محاصره انواع فشارها و مبارزات مردم و خواست آنها برای رفع موانع تداوم اصلاحات قرار دارد و از سوی دیگر، برای مقابله با آن به سیاست سرکوب و بگیر و ببند و زندان و توسل به قوه قضائیه و نیروی انتظامی روی آورده است. روشی که در واقع فقط موجب انزوای بیشتر حکومت و فرسایش نیروی آن در درازمدت می شود و به افزایش مخالفت و مقاومت دامن می زند. در واقع حکومت بر سر دوراهی وحدت ملی یا سرکوب ملی، برای آنکه تن به وحدت ملی ندهد راه دوم را انتخاب کرده است.

بی آیندگی این انتخاب از آنجا روشن می شود که مردم ایران از هر طریقی برای رسیدن به خواست‌های خود تلاش می کنند و سرانجام آنها را تحمیل می کنند. برای نمونه با وجود همه موانعی که ارتجاع مذهبی دربرابر حقوق زنان گذاشته و می گذارد ما امروز شاهد تحمیل عقب نشینی‌های بزرگ به آن در عرصه‌های مختلف مانند ورزش زنها یا دوچرخه سواری یا حضور آنها در دانشگاه‌ها و دادگاه‌ها و دهها عرصه دیگر هستیم. یا می توان به خودداری حکومت از به زندان بردن امثال شمس الواعظین و دهها پدیده دیگر و حتی همین محاکمه فساد و اختلاس که در واقع محاکمه مدیران دوران احمدی نژاد و سهامداران بانکهای دوران اوست اشاره کرد که پشت آنها فرماندهان سپاه و شرکت‌های سپاه بودند. به این ترتیب علیرغم انتقادهایی که از دولت حسن روحانی می شود در عمل جنبش مردم و وجود دولتی که تا حدودی به شکل حائل میان مردم و دستگاه حکومتی عمل می کند خیلی تحولات را به حاکمیت تحمیل کرده است.

در این میان با وخیم شدن وضع اقتصادی کشور جنبش‌های کارگری و کارمندان و معلمان نیز بالا گرفته که حکومت فکر می کند با اخراج و زندانی کردن کارگران و در واقع آنها را از نان خوردن محروم کردن می تواند با آن مقابله کند و یکی از دلایلی که خواهان مجلس و دولت یکدست هم هستند همین است که فکر می کنند وجود دولت روحانی و چند چهره جدی مانند مطهری و صادقی و ... در مجلس دست آنها را در مقابله با جنبش‌های کارگری و مدنی بسته است...ادامه

در داخل و خارج کشور

حزب سازی و جبهه سازی

 و ائتلاف های سیاسی عقیم

این تصویر بعنوان نمایه ای از جلسه بنیانگذاری حزب توده ایران تهیه و منتشر شده است. زندانیان سیاسی که عمدتا از بقایای گروه 53 حزب کمونیست ایران و زندانی دوران رضا شاه بودند، با سقوط رضاشاه از زندان بیرون آمده و در جلسه ای مشابه همین عکس حزب توده ایران را بنیانگذاری کردند. از درون همین جلسه پرقدرت ترین حزب سیاسی تاریخ ایران بیرون آمد. یعنی حزب توده ایران.

انگیزه ما برای انتشار این عکس این اشاره مهم است که برای تاسیس یک حزب و یک جبهه سیاسی نیاز به سیاهی لشکر نیست، نیاز به کنگره و سخنرانی های آلوده به خود نمائی نیست، آنچه که بدان نیاز است، انسجام فکری و سیاسی و درک دقیق شرایط داخلی و خارجی و اتخاذ سیاستی واقع بینانه و نه آغشته به اوهام و آرزوهاست. حتی اگر شمار بنیانگذاران از شمار انگشتان دست دو نفر هم تجاوز نکند. در تمام چند ده سال اخیر پس از انقلاب چه در داخل کشور و چه در مهاجرت، تلاش هائی که برای تشکیل جبهه و حزب و ائتلاف (چه چپ و راست) صورت گرفته و به نتیجه نرسیده و در ظرف زمان آب شده و فراموش شده اند بدلیل نداشتن درک عمیق از همین نکته ایست که در چند جمله بالا به آن اشاره کردیم. از جمله دلائل فلج بودن و بی مخاطب بودن کار تبلیغی جبهه ها و ائتلاف ها که پیوسته آلوده به مقاله نویسی و خودنمائی و فضل فروشی های روشنفکران و فردی است تا تمرکز بر سیاست و شعاری که باید از میان مردم  نیرو بگیرد نیز همین است.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

آقای خامنه ای راه حل سلطان حسن را

برای جایگزین خود می خواهد تقلید کند؟

اومانیته- ترجمه آذرنگ