سرمقاله راه توده 728

مردم به کدام دلائل

پای صندوق های رای نمی روند

گرهی که رهبر جمهوری اسلامی بر پای انتخابات مجلس بست، کورتر از آن بود که حتی آخرین تلاش ها برای نه تنها باز کردن، بلکه سست کردن آن هم امکان پذیر نشد. به این ترتیب، انتخاباتی پشت سر گذاشته خواهد شد که بخش های وسیعی از مردم، به دلائل و انگیزهای مختلف در آن شرکت نمی کنند. از جمله دراعتراض به سرکوب های خونین تظاهرات خیابانی مردم، پر شدن زندانها از زندانیان سیاسی و فعالان مدنی و صنفی، بحران عمیق اقتصادی که بار آن بر دوش مردم است، اعتراض به سیاست های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی رهبر جمهوری اسلامی در تمام عرصه ها و ایستادن هرباره او در برابر نتایج رای و انتخاب مردم، بی هویت کردن مجلس و فلج ساختن دولت و...

بنابراین، عدم شرکت وسیع مردم در انتخابات مجلس، درعین حال که به دلیل مجموعه ایست که در بالا به آن اشاره شد، دفاع مردم از یکی از دستآوردهای مهم انقلاب 57، یعنی حق انتخاب و مشارکت مردم در امور اداره کشور نیز هست. مردم از مانور و بندبازیهای نوبتی و دوره ای و مقطعی رهبر و زیر مجموعه  رهبری مرکب از روحانیون و نظامیان خسته شده اند. از دروغگوئی، دو روئی و مشت پنهان در زیر عبا و نرفتن زیر بار پاسخگوئی وی عصبانی اند. از دخالت و دستورات او در تمام امور و از جمله سیاست خارجی خسته شده اند. از تبدیل جمهوری به استبداد سلطنتی نفرت دارند. اینست آن مجموعه ای که در بزنگاه انتخابات مجلس از عمق به سطح جامعه آمده است. آنچه که امروز در برابر مردم قرار دارد گلیمی است که طی 40 سال گام به گام و در گام اول با جلوگیری از فعالیت آزاد احزاب و مطبوعات و سرکوب آنها بافته شد. از آن تاریخ که حزب توده ایران بانگ برداشت و خطر رسیدن نظام بر آمده از انقلاب 57 به روزگار کنونی را یادآوری کرد چهار دهه می گذرد و گذشت زمان صحت آن پیش بینی را ثابت کرد. آنها که در آن دوران سرمست از قدرت حکومتی گوش های خود را برای شنیدن این بانگ حزب توده ایران بسته بودند، حالا، درعمل به همان نتیجه ای رسیده اند که حزب توده ایران گفته و نسبت به آن هشدار داده بود.

این بخشی از اطلاعیه (نامه سرگشاده کمیته مرکزی حزب توده ایران در باره قانون اساسی و متمم آن) کمیته مرکزی حزب توده ایران به تاریخ سوم آذرماه 1358 است:

«اگر اصول مربوط به حاکمیت (یعنی اصول مربوط به ولایت فقیه، رهبر و شورای رهبری و شواری نگهبان و غیره) منحصرا برای دوران حیات امام خمینی تدوین شده بود، حزب توده ایران کمترین تردیدی در صحت آنها نمیداشت، ولی قانون اساسی برای دوران دراز و برای نسل آینده تدوین می شود و لذا این پرسش مطرح است که: آیا در دوران های آینده، نظیر امام خمینی را بعنوان مرجع تقلید و رهبر مورد قبول و بلامنارغ توده های میلیونی مردم، هرچند گاه یکبار میتوان یافت؟ و اگر نتوان یافت، تمرکز اینهمه قدرت و اختیار که مستقیم و غیر مستقیم از طریق اصول 4 و 5 و91 و 99 و 107 تا 110 به یک فرد تفویض گردیده زمینه فراهم نخواکرد که حاکمیت فردی جایگزین حاکمیت خلق گردد؟...».... ادامه