سرمقاله 816

تفاهم در مذاکرات اتمی

به سود جنبش مطالباتی مردم است

مذاکرات هسته ای ایران با روسیه و چین و طرف های غربی برای احیای برجام و پایان دادن به تحریم ها، پس از یک وفقه چند روزه، این هفته از سرگرفته شد. به همان اندازه که مردم ایران منتظر به نتیجه رسیدن این مذاکرات هستند و به لغو تحریم های ایران امید بسته اند، اسراییل و برخی رسانه های خارجی وابسته یا همسو با آن بیشتر به سمپاشی علیه این مذاکرات مشغولند. آنها مدام از یک قطب به قطب دیگر در حرکتند. گاه مذاکره کنندگان را به طرح "شروط" و خواست های غیرمنطقی و غیرعملی به منظور برهم زدن مذاکرات متهم می کنند و گاه عقب نشینی و جا زدن و ترسیدن آنها را به ریشخند می گیرند و گاه چنین تبلیغ می کنند که جمهوری اسلامی برای تولید بمب اتم وقت می خرد. هدف از این جوسازی ها اخلال در مذاکرات است. روشی که بیت رهبری و گردانندگان راستگرای کنونی حکومت هشت سال دربرابر پیشبرد مذاکرات دولت روحانی در پیش گرفتند. آنها همه کار کردند و هر تهمتی را به دولت روحانی و تیم مذاکره کننده وارد کردند تا جلوی به ثمر رسیدن مذاکرات و لغو تحریم ها را بگیرند. اکنون نتیجه همه این تبلیغات به خود آنها بازگشته و به نتیجه رسیدن یا نرسیدن مذاکرات به یک اندازه برای حکومت شکست محسوب می شود هر چند با پیامدهایی متفاوت برای مردم.
بخش مهمی از مخالفان به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ای کسانی هستند که چشم امید آنها به وخامت بیشتر وضع مردم در نتیجه ادامه تحریم ها از یکسو و وخامت وضع بین المللی ایران از سوی دیگر است. این عده توجه ندارند که تجربه نشان داده هرقدر مناسبات بین المللی ایران بویژه با آمریکا تیره تر شود چشم انداز تحول مثبت و ملی می تواند دورتر شود. ما در گذشته دوبار شاهد این وضع بوده ایم. یک بار در زمان محمد خاتمی با روی کار آمدن جرج بوش و حادثه یازدهم سپتامبر و متعاقب آن حمله آمریکا به عراق و افغانستان که ایران را محور شرارت اعلام کرد. در آن زمان برخی نیروها با شعار "بوش میاد که بوش می آید" امیدوار به رفتن حکومت زیر فشار آمریکا شدند؛ توهمی که در آن زمان کمر دولت محمد خاتمی و جنبش اصلاحات را شکست. بار دوم روی کار آمدن دولت ترامپ در زمان روحانی و خروج وی از برجام که کمر دولت روحانی را شکست. هر دو این حوادث توام شد با یک دوران توهم و خیالپردازی و امید های واهی و افول جنبش ها و مقاومت ها و اعتراضات مردمی در ایران. بدین لحاظ بخشی از برآمد دوباره جنبش های اعتراضی در ایران با خواست ها و مطالبات مشخص مانند جنبش های کارگران، کشاورزان، معلمان، بازنشستگان و ... در ماه های اخیر در پیوند است با فضای عمومی سیاسی ناشی از کنار رفتن دونالد ترامپ در آمریکا. بطور کلی تجربه نشان می دهد هرقدر فشارهای بیرونی به جمهوری اسلامی تشدید شود، جنبش های مردمی داخلی در موضع انفعال و ضعف بیشتری قرار می گیرند و چشم انداز تحول مثبت و مسالمت آمیز دورتر می شود. دیالکتیک تحولات البته می تواند در شرایط معین این وضع را به ضد خود تبدیل و معکوس کند و می کند. در واقع نیز ما بتدریج وارد شرایطی می شویم که فشارهای بیرونی و درونی می توانند همدیگر را تکمیل و تقویت کنند. یکی از دلایلی که هم جمهوری اسلامی و هم آمریکا می خواهند با هم تفاهم کنند همین است. البته دلایل دیگری هم در این زمینه وجود دارد از جمله طرح "نگاه به شرق" از سوی رهبری جمهوری اسلامی است که موضوع بحث ما نیست... ادامه

بازگشت چپ به عرصه قدرت در شیلی
تدوین عسگر داوودی