سرمقاله 791

3 عامل بازدارنده

هر تحولی در جمهوری اسلامی

نحوه تدارک و برگزاری و تایید صلاحیت ها در انتخابات 1400 فراتر از آنچیزی شد که بدبین ترین نیروهای سیاسی کشور انتظار آن را داشتند. همه کسانی که به سیاست به شکلی دقیق و منطقی می اندیشند می دانند که نخستین نگرانی و هدف هر حکومتی حفظ خود است. به همین دلیل، همه این کسان، در ورای همه تصمیماتی که حکومت می گیرد در جستجوی منطقی هستند که حکومت برای تداوم خود به آن می اندیشد. اما در رفتار گردانندگان جمهوری اسلامی، در حساس ترین موارد نیز چنین منطقی دیده نمی شود. نمونه آن بر هم زدن بساط دولت محمد خاتمی بود که یکی از درخشانترین دوران های اقتصادی و سیاسی پس از انقلاب بود که تداوم آن می توانست ایران را به برترین کشور منطقه تبدیل کند و طبعا موقعیت حکومت و حتی بیت رهبری را نیز تقویت کند. بدیهی است اگر ایران امروز برترین کشور منطقه بود موقعیت حکومت و همه ارکان آن نزد مردم تقویت شده بود نه آنکه به افتضاح کنونی دچار شده باشد.

همین وضع بعدا با تحمیل احمدی نژاد و سپس کودتا علیه میرحسین موسوی و سپس کارشکنی در برابر حسن روحانی ایجاد شد. هر زمان که کمترین امکانی ایجاد شد که بتوان کشور را در یک مسیر درست تری قرار داد ارکان عمده حکومت بطرزی عجیب وارد شدند تا این امکان را بر هم بزنند و اوضاع را به سمت ویرانی و اغتشاش و فساد و بی برنامگی و چند دستگی بیش از پیش سوق بدهند. اینجاست که بنظر می رسد منطق حکومتی در جمهوری اسلامی بدرستی عمل نمی کند. سه عامل در اینجا دخالت دارد که به منطق حکومتی در جمهوری اسلامی شکل خاص خود را داده است :

اول منافع طبقاتی. دوم قدرت طلبی فردی. سوم نفوذ.... ادامه

-------------------------------------------------------------------------------------

جدال 40 و چند ساله

برای تبدیل جمهوری به حکومت

بحث بر حکومت یا جمهوریت، از همان دوران انقلاب و پیش از سرنگونی رژیم شاه جریان داشت. پشت شعار "حکومت" حجتیه قرار داشت و شماری از روحانیون مرجع در قم و مشهد نیز از آن حمایت می کردند. از جمله آیت الله شریعتمداری که ساکن قم بود و گویا مرجع اعلم نیز بود. پشت شعار جمهوری آیت الله خمینی قرار داشت و بالاخره کار به آنجا کشید که آیت الله خمینی اعلام کرد "جمهوری اسلامی نه یک کلام بیشتر و نه یک کلام کمتر". کشاکش با این "تشر" آیت الله خمینی فرو خوابید زیرا نه حجتیه و امثال مصباح یزدی قدرت وجسارت ایستادن در مقابل خمینی را داشتند و نه مردم به حرف آنها اهمیت میدادند. اما آن "تشر" و و این "اهمیت ندادن" به معنای از میان بدر رفتن طرفداران حکومت نبود. پس از انقلاب طرفداران حکومت ابتدا به زعامت آیت الله شریعتمداری در تبریز قیام کردند و چند روی نیز تبریز را دراختیار گرفتند که دولت مستعجل شد و خیلی زود بساطشان جمع شد. از آن پس طرفداران حکومت که دربالا به آنها اشاره شد بسیار دقیق و سازمان یافته رخنه در نهادهای حکومتی را با اسامی مختلف برای کار علنی سازمان دادند و آغاز کردند. این رخنه امروز به آنجا رسیده که علنی ترین سازمان طرفدار حکومت با نام علنی جبهه پایداری از میان فرماندهان سپاه عضو گیری کرده، صدا و سیما را در اختیار دارد، در عمق بیت رهبری رخنه کرده، شورای نگهبان را دراختیار گرفته، مجلس و قوه قضائیه را برُده و برای سنگر بعدی که ریاست جمهوری باشد خیز برداشته است. این کشاکش و رخنه 40 و چند سال ادامه داشته تا به امروز رسیده است. عکس بالا از معدود عکس هائی است که از اولین تظاهرات تبریز با شعار "حکومت" همراه با عکس آیت الله شریعتمداری یافته ایم.