سرمقاله 794

مردم و حکومت

هر دو زیر یک آوار ویرانگر

چند هفته پس از پایان انتخاب رئیس جمهور استصوابی، این پرسش همچنان در میان سیاسیون و اهالی رسانه ها و مطبوعات ایران مطرح است که حکومت ایران و بیت رهبری با چه هدف یا اهدافی تن به این شیوه انتخاب با این نتایج و پیامدها و آبروریزی حکومتی دادند؟ اینکه امروز ابراهیم رئیسی دوره افتاده و از اصلاح طلبان و اعتدالیون نظرخواهی می کند جزیی از همان طرح مهندسی اولیه انتخابات بوده؟ یا برای جبران نتیجه 15 درصدی انتخابات؟ یا اینکه تازه متوجه شده اند که چه آواری بر سر "حکومت یکدست" اصولگرا خراب شده و از عمق خرابکاری که خودشان در هشت سال حسن روحانی در کار دولت او کرده اند وحشت کرده اند و برای فاجعه ای که برای معیشت و زندگی روزمره مردم به امید شکست روحانی ایجاد کردند راه حلی ندارند؟ یا اینکه می خواهند اصلاح طلبان را هم در شکست قابل پیش بینی و نه چندان دور خود شریک کنند؟ یا همه اینها یک مانوور است تا از این مرحله اولیه هم گذر کنند و طرح های پشت پرده را اجرا کنند؟

هیچکس برای این احتمال ها پاسخ قطعی ندارد. ترکیبی از همه آنها هم می تواند مطرح باشد. آنچه قطعی است این است که دولت یکدست "اصولگرا" با کوهی از مشکلاتی دست به گریبان خواهد بود که خودش عامل اصلی ایجاد آنها بوده و برای آنها راه حلی در چارچوب های گذشته وجود ندارد. زمان زیادی هم برای تصمیم گیری در اختیار ندارد. از دو راه حل 1- بگیر و ببند و سانسور و سرکوب و 2- عقب نشینی دربرابر مردم، بیراهه اول اندک امکان باقی مانده برای جلب مشارکت مردم و روشنفکران و احیای اقتصادی را از کشور سلب می کند و بسرعت به انفجار ختم خواهد شد. بعید بنظر می رسد که گردانندگان جمهوری اسلامی آنقدر بی خرد باشند که این را متوجه نشوند. ولی از آنجا که در جمهوری اسلامی خرد بر تصمیم ها حاکم نیست و قدرت طلبی فردی، منافع طبقاتی و نفوذ عوامل اسرائیل در بالاترین سطوح تصمیم گیری حرف اول را می زند، احتمال دنبال کردن راهی که بسرعت به انفجار ختم شود منتفی نیست، مثل همان مسیری که در سه دهه گذشته بتدریج پیموده شد و کشور را از شرایط دولت محمد خاتمی به شرایط انفجار آمیز کنونی کشاند... ادامه

یکصدمین سالگرد بنیانگذاری حزب کمونیست چین

سوسیالیسم مدرن و قدرتمند در چین

"عسگر داوودی"