سرمقاله راه توده 467

"انقلاب در انقلاب"

اینست وحشت قدرت حاکم!

دادگاه‌های باصطلاح "انقلاب" در ایران به منبع صدور احکام ظالمانه و ضد انقلابی تبدیل شده است. انقلابی که حافظ و مفسر آن فرماندهان کودتاچی سپاه پاسداران باشند، به چنین دادگاه‌های انقلاب هم نیاز دارد.

در همه کشورها، در دوران‌های پس از انقلاب دادگاه‌های انقلاب برای دوره بسیار کوتاهی تشکیل می شود تا به جنایات و تخلفات حاکمان پیشین رسیدگی کند. در دوران پس از انقلاب نیز این دادگاه‌ها تشکیل شد و با وجود کم و زیادها و شتابزدگی‌هایی که در کار آنها وجود داشت، در مجموع همسو با خواست مردم شرکت کننده در انقلاب عمل می کرد.

ولی داستان دادگاه‌های انقلاب به همین جا خاتمه پیدا نکرد. درست در لحظه‌ای که نیروهای راست در جامعه منزوی شده و انقلاب می توانست به سمت تثبیت و آرامش و آزادی پیش برود، شروع مبارزه مسلحانه تبهکارانه رهبری مجاهدین خلق دوباره به نیروهای راست قدرت و بهانه حفظ ادامه کار این دادگاه‌ها و صدور احکام، این بار برای مخالفان جمهوری اسلامی را داد. نورالدین کیانوری رهبر حزب توده ايران در همان زمان با اتکاء به تجربه تاریخی اعلام کرد که "ترور در همه جا به قدرت گرفتن نیروهای راست منجر می شود" و سرنوشت ترورهای مجاهدین خلق نیز جز این نشد. پیامد این ترورها تقویت قدرت امثال اسدالله لاجوردی بعنوان دادستان دادگاه انقلاب شد، هر چند که بعدها با بوجود آمدن آرامش نسبی در کشور برکنار گردید ولی زخم سنگین ترورها و اعدام ها بر پیکر انقلاب باقی ماند.

اگر احکام آن دادگاه‌های انقلاب در برابر تروریسم و جنگ مسلحانه، لااقل از نظر مردم، برای خود توجیهی داشت - که هرگز نیز بدان شکل نداشت – بعدها، دیگر کار دادگاه‌های انقلاب نه تعیین تکلیف برای سران و فرماندهان نظامی رژیم شاه و نه مقابله با گروه‌های مسلح و تروریست، بلکه کار دادگاه انقلاب به سطح رسیدگی به جرم اخلال بهزاد نبوی در ترافیک تهران یا مقاله مصطفی تاجزاده در فلان روزنامه یا بهمان سخنرانی هاشم آقاجری کشیده شده است. در واقع دادگاه انقلاب امروز نماد و آیینه‌ای است از روندی که در 30 سال گذشته طی شده است. به همان نسبت که ضدانقلاب جای انقلاب را در حکومت گرفت، به همان نسبت نیز دادگاه انقلاب به دادگاه ضدانقلاب تبدیل شد. پرسش اینجاست که چرا نمی توانند چنین احکامی را بدون نیاز به نام "دادگاه انقلاب" صادر کنند؟ چرا حکومت اصرار در حفظ این نام دارد؟ ......ادامه

مرور تاریخ ایران

از انقلاب مشروطه تا انقلاب 57

مصدق با دمُ عقرب بازی کرد

اما سر عقرب را به سنگ نکوبید!

عکس: انتقال مصدق به دادگاه نظامی. شاه و نظامی ها که دست به کودتا زدند، مصمم تر از مصدق برای سرکوب نهائی مرحله اول کودتا در 25 مرداد عمل کردند. افسرانی که او بازنشسته کرده بود اما در کانون بازنشستگان سرگرم کودتا بودند، رئیس شهربانی طرفدار دولت را ربودند و کشتند و باز مصدق تصور کرد "انشاء الله گربه است"! او یادش رفت که با دم عقرب بازی نمی کنند بلکه سر آن را با سنگ می کوبند! همگی پس از کودتا به خدمت باز گردانده شده و درجات ژنرالی گرفتند. او می توانست از 25 مرداد به جای خانه خود، در فرستنده رادیو مستقر شود، نظامی های طرفدار خود را برای دفاع از رادیو فرا بخواند و ارتباط مستقیم خود را با مردم حفظ کند که اگر چنین کرده بود، صبح روز 28 مرداد می توانست مردم را به خیابان و به مقابله با کودتاچی ها فرا بخواند. او و دولتش به جای شعارهای تند و تیز  که نشریات حزب توده ایران نیز از آنها دفاع می کرد، بلافاصله پس از ضربه 25 مرداد باید واحدهای نظامی طرفدار دولت را بسیج می کرد. او باید در دوران نخست وزیری خود، یک گارد ملی مسلح از میان مردم تشکیل میداد. همه اینها غفلت هائی است که او مرتکب شد و هنوز ملیون ایران صادقانه به این سئوالات پاسخ نداده اند!

او باید اطرافیان توطئه گر آیت الله کاشانی را می شناخت و اجازه نمی داد میان وی و آیت الله کاشانی اختلاف بیاندازند و شاه از این اختلاف به سود خود بهره برداری کند. او باید آیت الله کاشانی را پشت جبهه خود می کرد برای مقابله با روحانیون مرتجع و طرفدار شاه. همانها که پس از کودتا برای شاه پیام حمایت فرستادند و سرانجام خود کاشانی نیز مانند ایت الله بروجردی نامه نوشتند و از کودتا حمایت کردند. بعدها کودتاچی ها، پس از استفاده شاه از آیت الله کاشانی، او را به تمسخر "سید کاشی" لقب دادند.

"کوبانی"

یک شهر علیه داعش

سلاح بدست گرفته

تدوین شیرین مرادی