مشکل ایران فعالیت اتمی نیست
سیاست جنگی- اتمی حاکم است

از دوشنبه گذشته تا این دوشنبه که شماره جدید راه توده منتشر می شود، حوادثی در کشور رخ داد، که نه تنها تائید کننده نگاه ما به اوضاع ایران در سرمقاله شماره گذشته بود، بلکه بیش از پیش نشان داد درک آنچه در حاکمیت نظامی- امنیتی با رویکرد سیاست جنگی می گذرد، جز با مسلح بودن به دیدگاه و مشی توده ای ممکن نیست.
این حوادث به ماجرای سخنرانی پالیزدار از یاران احمدی نژاد در همدان خلاصه نمی شود. موضع گیری های تند و تیز اتمی علی لاریجانی رئیس مجلس هشتم که می کوشد یگانه سخنگوی فرماندهان طرفدار سیاست اتمی- نظامی شود نیز، در نوع خود بخش دیگری از تقابل های دو جناح راست در حاکمیت است. بحث نه بر سر اخباری است، که ما بر این تصوریم که همگان کم و بیش آن را دنبال می کنند، بلکه بحث بر سر تقابلی است که سمت گیری آن به سوی نوعی تقابل نظامی است. حاکمیتی که سیاست نظامی- امنیتی را پیش می برد، ترکیبی است از بدنام ترین ماموران امنیتی، کسانی که در ترورهای داخل وخارج از کشور دست داشته اند، گروه های فشار دو دهه، بازجویان دهه 60 زندان ها، بدنام ترین معاونین و مدیران کل وزارت اطلاعات و امنیت، در کنار و در رکاب سرمایه داری تجاری- نظامی وابسته به سپاه پاسداران از یکسو و سرمایه داری تجاری سنتی از سوی دیگر. در این میان پول سرشار نفت به کیسه هر دو طرف وصل است و البته سهم شیر در حاکمیت نظامی به فرماندهان سپاه می رسد. بزرگترین بودجه علنی و محرمانه در خدمت سیاست اتمی- نظامی هزینه می شود و در این میان شرکت های تجاری- نظامی بیشترین سود آلوده به فساد و غارت را می برند. دستآوردهای اتمی ایران به جای آنکه در خدمت منافع ملی کشور باشد، به سپر دفاعی دو طرف در تقابل با یکدیگر تبدیل شده است.   ادامه