سرمقاله787

انتخاب میان بد و بدتر

می رود تا بار دیگر ناگزیر شود

همه شواهد نشان می دهد که انتخابات ریاست جمهوری آینده مهمترین انتخابات پس از انقلاب یا حداقل دوران رهبری آقای خامنه ای می باشد. اشکار و پنهان گفته می شود که در این دوران مسئله جانشین رهبری باید حل شود و به همین دلیل اینکه چه کسی، با چه گرایشی در زمان انتقال رهبری رئیس جمهور کشور است تا حدود زیادی تعیین کننده سرنوشت رهبری نیز هست. وحشت و تقلایی که هم نظامیان، هم سرمداران جناح راست و ارتجاعی حکومتی و وابستگان به انجمن حجتیه و جبهه پایداری، و هم بیت رهبر برای مهندسی انتخابات آینده می کنند همگی از اهمیت این انتخابات خبر می دهد.

تا اینجا ابراهیم رئیسی بعنوان نماینده قدرت و جریان جبهه پایداری و انجمن حجتیه وارد میدان شده تا امر انتقال رهبری بسود این جریان پایان یابد. اینکه خود ابراهیم رئیسی با ضعف پایگاهی که در میان مردم دارد و با کارنامه و سوابق الوده به قتل و جنایت تا چه اندازه می تواند در این آینده جای داشته باشد نامعلوم است ولی آنها که او را جلو انداخته اند از این مهره ها بسیار دارند. آنها که توانسته اند سرنوشت یک انقلاب را به اینجا بکشانند که قاتل زندانیان سیاسی رئیس قوه قضاییه و نامزد ریاست جمهوری آن باشد، توان اینکه به موقع او را نیز قربانی کنند خواهند داشت.

این وضع ممکن نشد مگر در سایه سه دهه رهبری آیت الله خامنه ای. ایشان از ابتدای جمهوری اسلامی، و به تدریج روزبروز آشکارتر، در جناح راست آن قرار گرفت. راست، هم از نظر اقتصادی و هم از نظر سیاسی. از نظر اقتصادی او به پیگیرترین مخالف سیاست‌های  اقتصادی دولت میرحسین موسوی تبدیل شد. دولتی که در زمان جنگ می کوشید با حداقل بودجه، نیازهای سرسام آور جنگی را برآورد و در عین حال حدی از انسجام و عدالت اجتماعی را حفظ کند.

آقای خامنه‌ای از نظر سیاسی هم در جناح راست قرار داشت که به ویژه در پیوند او با حجتیه نمایان می شد تا آنجا که یکی از رهبران حجتیه بنام "مادر شاهی" را بالاترین مقام امنیتی در کنار خود کرد، همان که در ارتباط با انگلستان پرونده کودتا برای حزب توده ايران سرهم بندی کرد و انقلاب را از نیروی این حزب و پشتیبانی آن محروم کرد... ادامه