سرمقاله راه توده 738

جامعه نیازمند مناسبات سوسیالیستی

است و حکومت در برابر آن!

خلاصه: میهن ما در موقعیتی قرار گرفته  که صنایع آن در معرض نابودی است. درآمد نفتی اگر درکار باشد کفاف هزینه‌‌های اولیه را هم نمی دهد. ارزی برای واردات و چیزی برای صادرات وجود ندارد. از این پس کشور ما برای بقا راهی جز این ندارد که حداقل نیازهای داخلی خود را تولید کند. نه تنها ضرورت یک اقتصاد تولیدی ناگزیر شده بلکه برونرفت از بحران هیچ راه حلی جز یک سمتگیری سوسیالیستی بر پایه اجتماعی و اقتصادی جامعه برجای نگذاشته است. برای حفظ انسجام اجتماعی و جلوگیری از شورش‌های بزرگ آینده راهی جز جلب مشارکت مردم و تامین زندگی شرافتمندانه برای آنها، بازگشت به آموزش و پرورش رایگان، بهداشت همگانی و برابر، تامین سرپناه و مسکن اجتماعی برای همگان، خدمات عمومی مساوی و ارزان قیمت و رویکردی سوسیالیستی در اقتصاد در چارچوب بازگشت بنگاه‌های بزرگ اقتصادی به دولت، کمک به صاحبان سرمایه‌های کوچک و متوسط و سوق دادن آنان به سمت تولید باقی نمانده ولو اینکه به خطر قدرت گرفتن سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری و احزاب چپ و دیگر نهادهای مدنی وجود ندارد.

دستگاه قدرت خودکامه آقای خامنه ای با این سیاست ها از این جهت مشکل دارد که آن را نوعی بازگشت به سیاست‌های اقتصادی دوران میرحسین موسوی می داند که چهار دهه علیه آن تبلیغ کرده و شخص موسوی را هم بدلیل پیگیری بر آن به حصر و حبس فرستاده است. البته سیاست‌های دوران موسوی "سوسیالیستی" هنوز به مفهومی که مورد نظر ما و نیاز کنونی کشور است نبود بخصوص که مقاومت‌های سنگینی هم دربرابر دولت وی از سوی قشریون مذهبی و واپسگرایان و ائتلاف سیاسی آقای خامنه‌‌ای و طرفداران سرمایه داران تجاری وجود داشت. ولی برنامه‌های دولت موسوی بر مبنای مهار و کنترل سودآوری سرمایه و سوق دادن آن به سمت تولید با حمایت از تولیدکنندگان اعم از کارگر یا سرمایه داران تولیدی بود که با توجه به شرایطی جنگی و صرف همه بودجه کشور برای جنگ نتایجی بسیار چشمگیر داشت. این مهار سودآوری سرمایه که دولت موسوی مدافع آن بود خود گام نخست در هر نوع کوشش برای سمتگیری سوسیالیستی چه در عرصه اجتماعی و چه در عرصه اقتصادی است.

اکنون رهبران جمهوری اسلامی بر سر یک دوراهی قرار گرفته‌اند. یا باید همچنان سیاست‌های ضدتولیدی سه دهه اخیر را ادامه دهند تا به خیال خود از شر خطر شکل گیری مراکز بزرگ تولیدی و سندیکاها و اتحادیه‌ها و احزاب چپ خلاص شوند که در اینصورت باید خود را آماده فروپاشی  کامل اقتصاد و شورش‌های بزرگ و فراگیر در سرتاسر کشور کنند. یا باید به ضرورت‌های یک اقتصاد تولیدی تن دهند و بپذیرند که در برابر قدرت مطلقه آنها نهادهای مدنی و سندیکاهای وابسته به تولید و احزاب چپ دوباره قدرت بگیرند. اقداماتی نظیر آزاد کردن کارگران هفت تپه و محکوم کردن صاحبان آن، یا ملاقات کارگران با رئیس قوه قضاییه یا وعده به "تعامل" با جنبش‌ها و اعتراضات کارگری نشان می دهد که حکومت ضمن اینکه فهمیده دوران یکه تازی و برنامه های ضدتولیدی آن به پایان رسیده، هنوز نمی خواهد به یک "استراتژی" تولیدی تن دهد و می کوشد به همان "شعار" تولید برای سلب مسئولیت از خود بسنده کند و این در شرایطی است که ناقوس‌ها برای جمهوری اسلامی و برای ادامه وضع کنونی به صدا درآمده است. بحران کرونا، این واقعیت را از عمق جامعه به سطح آن آورد و به همین دلیل دوران پساکرونا دیگر نمی تواند دوران پیشاکرونا باشد... ادامه

----------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------